Κατάθλιψη

Δεν είναι στην επιθυμία που θα μπορούσε να με καίει
δεν είναι καν στην μύγα που βαρέθηκε να πετάει γύρω μου
και τώρα ξαποσταίνει στο πάτωμα
κάτω από την άτριχη μασχάλη  της πλήξης  

Δεν είναι στις ανείπωτες λέξεις
που αστράφτουν στα μάτια μου
ούτε στις κεραυνοβολημένες μέρες
των αναπάντητων βυθών
Δεν είναι στους βράχους που άφησα την σημαία μου
μοιραία αναβάτης χαμηλών στόχων
Δεν είναι στις μικρές αγγελίες αδιεξόδων
στα real estate των συνοριακών αισθημάτων
Δεν είναι στα σύννεφα  αλαφιασμένου σύμπαντος
ούτε στις  παράτες της καμπάνας
στην εκκλησιά με τα κόκκινα κεραμίδια και τον χοντρό παπά
κι όμως λιβανίζουμε τα ίδια νερά ξανά και ξανά 
μέχρις ότου να εκλιπαρεί για σιωπή ο διάβολος
Δεν είναι στα τραυματισμένα λόγια σου
μήτε καν στο δροσερό αγέρι που έρχεται λυτρωτής
από τα δυτικά
Δεν ήταν ποτέ σ εκείνους που θρηνούσαν
 ή σε αυτούς  που γιόρταζαν
τα ασήμαντα, αν μου επιτρέπεις να σου πω

Είναι στην φορμάικα της κουζίνας
που λάμπει από ανιαρή καθαριότητα
ούτε ένας κόκκος σκόνη δεν φέρνει αντίρρηση
Είναι στην τρύπα του κόσμου  
που πρόσφατα μετακόμισε μέσα μου
και όσο περνάει ο καιρός
ξεχειλώνει από τα οκνηρά γόνατα




Μαρία Ροδοπούλου