2 Νοε 2014

Τ' άνθη της δυστυχίας




Πόσο όμορφα είν’ της δυστυχίας
τα μπουμπούκια
στης νύχτας τον υγραμένο μίσχο

Ακόμα κοιμούνται οι θεοί
αλλά ευτυχώς
ξαγρυπνούν οι νοσοκόμες
Παρόλα αυτά

ακόμα κι αν παραβλέψουμε το γεγονός
πως οι νεκροί δεν έχουν φίλους
κι ότι όλοι μας μαθαίνουμε το άδειο
απέξω κι ανακατωτά

μια ζωή ολάκερη
έγκλειστη στα δωμάτια
μια πληγής συγκεκριμένης

Πόσο καιρό θα αναβάλλομαι
στην ιστορία της ανάσας

Αγαπημένε μου;
φάντασμα οικείο του εαυτού μου
πόσο θα΄θελα να σ’ έχω αγαπήσει.



Μαρία Ροδοπούλου

Dark Virtual Poetry

Dark Virtual Poetry σημαίνει αποκάλυψη της Σκοτεινής Ανθρώπινης Πλευράς. Δεν στοχεύει στην Εσταύρωση Πιστεύω ούτε στη γελοιοποίηση Ηθών. Δεν υποκύπτει όμως στους συντηρητικούς ευνούχους, αξιολύπητα τέκνα μιας ανέραστης, νεκρής κοινωνίας. Δεν διαφημίζει , δεν ψάχνει για οπαδούς. Ίσα Ίσα τους απεχθάνεται . Ενδιαφέρεται Μόνο για αληθινούς φίλους αναγνώστες. Σκοπός της Μαρίας Ρ. η Απομυθοποίηση Ανθρώπων και Θεών.Δεν υπάρχει προορισμός και οι διαδρομές είναι ασχημάτιστες.

Η Γη πυρπολείται απο υπ-ανθρώπους αλλά εμείς ακόμα υπάρχουμε και κανείς δεν μπορεί να μας στερήσει τη ξιφολόγχη των λέξεων

Αλλά πάντα
υπάρχει το αύριο
που γεννά νέες προσδοκίες
νέα αινίγματα
νέα θαύματα

Σήμερα θ’ αρκεστούμε
στη σιωπή


Μ.Ρ
Οι υποτελείς μέρες
σπαταλώνται άνετα
στην αυτοτελή μας δυστυχία
καθώς τρέφονται
τα γύφτικα ερπετά
απ'την αυτάρκεια
του πόνου μας


Μ.Ρ.

Alex Papadiamantis

Blog Archive