Χειρόγραφες ώρες

Σαν την θάλασσα
που δαγκώνει τα παιδιά της
Έχει ξεχάσει πως την φώναζαν οι ναυτικοί
Το όνομα της καίει τον λάρυγγα
Σαν τον άνεμο
Από πού έρχεται που πάει που ξεκουράζεται
Έχει ξεχάσει
Ποια είμαι …
Το σώμα τρώει τις ουλές
μόνο και μόνο
για να γεννήσει άλλες
Θα μπορούσα να πεθαίνω στα μπράτσα σου
και να μην ανασταίνομαι τις νύχτες
Τι προσβολή κι αυτή
Να δακρύζεις από το στόμα και μόνο
Αδιάφορη υγρασία πέφτει στην γη
Αλλά στέκομαι αλύγιστη

άκαμπτη

άτεγκτη
Απόμακρη σκέψη
Τίποτα πιο φριχτό
από ένα δαγκωμένο κύμα
Συνεχίζει ακάθεκτο
Έχει μια υπόσχεση να κρατήσει

Με φαγωμένα νύχια δακτυλογραφώ
τις τελευταίες χειρόγραφες ώρες
Νιώθω την ανυπομονησία
του μαύρου πλοίου στην νηνεμία της ανωνυμίας
Ποτέ δεν ήμουν πιο έτοιμη

Αλλά δεν γνωρίζω πώς να θρηνήσω

Μαρία Ροδοπούλου