Άτιτλο

 Το χρώμα δε το βλέπει κανείς
μοναχά το γεύεται

Υπάρχουν κι οι μωβ άνθρωποι
που με την ανάσα τους
πληγώνουν τα δέντρα

και ξεχειλώνουν λίγο
τη ψυχή

στον Ουρανίσκο των θνητών
τόσο ώστε να στάζει μέλι
στους κυνόδοντες των θεριών

Χορεύουν πάνω
στις χορταριασμένες κορνίζες
μαρμάρινων Οίκων
και κάνουν τις πέτρες
να μετακινούνται λίγο πιο πέρα
για να μην νιώσουν 

το βάρος του πένθους

Άτιτλο ΙΙ

Να σταθούμε λίγο

πιο πάνω

Λίγο πιο πάνω

από το ύψος
των τερατωδών γονάτων
που ξεκουράζονται
πάνω στα οστά των ονείρων μας

Μαρία Ροδοπούλου

Υ.Γ

αφιερωμένο σε μας
που ακόμα
δεν έχουμε χάσει τη γεύση του χρώματος