24 Νοε 2015

Άτιτλο




 Το χρώμα δε το βλέπει κανείς
μοναχά το γεύεται

Υπάρχουν κι οι μωβ άνθρωποι
που με την ανάσα τους
πληγώνουν τα δέντρα
και ξεχειλώνουν λίγο
τη ψυχή
στον Ουρανίσκο των θνητών
τόσο ώστε να στάζει μέλι
στους κυνόδοντες των θεριών

Χορεύουν πάνω
στις χορταριασμένες κορνίζες
μαρμάρινων Οίκων
και κάνουν τις πέτρες
να μετακινούνται λίγο πιο πέρα
για να μην νιώσουν 

το βάρος του πένθους

Άτιτλο ΙΙ

Να σταθούμε λίγο
πιο πάνω

Λίγο πιο πάνω
από το ύψος
των τερατωδών γονάτων
που ξεκουράζονται
πάνω στα οστά των ονείρων μας



Μαρία Ροδοπούλου


Υ.Γ

αφιερωμένο σε μας
που ακόμα
δεν έχουμε χάσει τη γεύση του χρώματος

Dark Virtual Poetry

Dark Virtual Poetry σημαίνει αποκάλυψη της Σκοτεινής Ανθρώπινης Πλευράς. Δεν στοχεύει στην Εσταύρωση Πιστεύω ούτε στη γελοιοποίηση Ηθών. Δεν υποκύπτει όμως στους συντηρητικούς ευνούχους, αξιολύπητα τέκνα μιας ανέραστης, νεκρής κοινωνίας. Δεν διαφημίζει , δεν ψάχνει για οπαδούς. Ίσα Ίσα τους απεχθάνεται . Ενδιαφέρεται Μόνο για αληθινούς φίλους αναγνώστες. Σκοπός της Μαρίας Ρ. η Απομυθοποίηση Ανθρώπων και Θεών.Δεν υπάρχει προορισμός και οι διαδρομές είναι ασχημάτιστες.

Η Γη πυρπολείται απο υπ-ανθρώπους αλλά εμείς ακόμα υπάρχουμε και κανείς δεν μπορεί να μας στερήσει τη ξιφολόγχη των λέξεων

Αλλά πάντα
υπάρχει το αύριο
που γεννά νέες προσδοκίες
νέα αινίγματα
νέα θαύματα

Σήμερα θ’ αρκεστούμε
στη σιωπή


Μ.Ρ
Οι υποτελείς μέρες
σπαταλώνται άνετα
στην αυτοτελή μας δυστυχία
καθώς τρέφονται
τα γύφτικα ερπετά
απ'την αυτάρκεια
του πόνου μας


Μ.Ρ.

Alex Papadiamantis

Blog Archive