Η μονοτονία των κυκλικών ανάκλιντρων
αγκαζέ με την βαρετή φρίκη της ισοπέδωσης
πιόνια βγάζουν υπερπόντιους λόγους
σε ψηφιακή σκακιέρα
ποντάρουν κλοπιμαία βλέφαρα
και μια υποχρεωτική αναχώρηση
ένας γέρος κατουρά από συνήθεια τα πόδια του
τρίβεται σα καυλωμένος γάτος
στη μαγκούρα της αισιοδοξίας
Εκείνη ανοίγει το στόμα
φτερνίζεται ακρίδες
κι ο συνομιλητής μου σηκώνει αλήθειες
έπεσαν κάτω με τις πρώτες εξάρες
που έριξαν τα χθεσινά κορίτσια
καταραμένα ζάρια
τόσοι υποτάσσονται, εσείς γιατί όχι;
Γέρασαν στο σήμερα
κανείς δεν τις κερνάει
ένα μικρό παιγνίδι σκέψης
Ξεμείνανε με υπαγορευμένες προσμονές
ξαπλώνουν στο ξεπερασμένο ανάκλιντρο
με μάτια ξενοίκιαστα ανθρωπιάς
υποδέχονται το επόμενο πιόνι
πιο ορθάνοιχτες από ποτέ
πιο βλάσφημες από ποτέ
πιο ανιαρές από ποτέ…
Όλοι έχουν ένα τίμημα να πληρώσουν
όσο κι αν κλέβουν την ώρα του λογαριασμού
ο θάνατος, εξάλλου, δε κάνει διακρίσεις
τους χάφτει όλους
Μαρία Ροδοπούλου
