Παγωμένη σκάλα
ατέρμονος ο κύκλος αιτιών και
μύθων
άνοιξε τα πέτα σου
ρέει
το αίμα απ’ τις ρώγες
κι εσύ ψάχνεις την τραυματισμένη σου πλαγιά
Σπέρμα στο χώμα
και λάβδανο στις
φλέβες
μ’ ένα άλογο τυφλό στις κοιλάδες των θεριών
περιφρονημένη εσύ
οπού ξυπόλυτη
διαβαίνεις
τις μαργαρίτες των νεκρών
και των προφητειών βαλσαμωμένων ειδήσεων
σε είδα προχθές ν’ αποζητάς
ένα κερί και μια σταγόνα
δάκρυ
κάτω απ’ τον τροχό της μοναξιάς
συμβάσεις των παιδιών σου
ένα κενό κι ένα παλιό
όμως τίποτα δεν κυλούσε
όσο ο αγέρας ήταν μεστός
από ανθρώπινη σάρκα
αλλά ακόμα ακούς έστω
και με τ΄ αυτιά κατακρεουργημένα
αλλά ακόμα βλέπεις έστω
με τα μάτια σου τυφλά
απάντησε μου όμως
καταφρονεμένη
νιώθεις το μάρμαρο ακόμα
έστω και με λησμονημένα άκρα;
Μαρία Ροδοπούλου
