9 Φεβ 2021

Ούτε ένα ίσως...

 

Γεράσαμε, φίλη μου, στα όνειρα
Mε τα κόκαλα βαριά
από της κίνησης την νηστεία
αποστρέψαμε το βλέμμα από τους δρόμους

Υποκύψαμε στο κάλεσμα της πόλης
που άγκυρες έχει στα βλέφαρά μας ρίξει
κι ένα καπέλο τρύπιο
άπειρου θαυματουργού
στην έλλειψη

Κάθε φορά που φεύγω
όλα όσα μένουν πίσω θλιμμένα με αποχαιρετούν
Εκείνο το σκυλί που πάντα γάβγιζε τα μεσημέρια
σαν να μας θύμιζε την προσμονή της νύχτας
ξεψύχησε λίγο πριν χαράξει τέλος
στην στενόχωρη αγκαλιά μας

Μην με κάνεις να παίρνω τα βήματα εκείνα
που λησμόνησαν ακόμα και την ερμηνεία
γιατί σκέφτομαι τον ποταμό που κυλούσε
ανενόχλητος από τους βαρβάρους
κάτω από το κάστρο μιας πόλης ξεχασμένης στον βορρά

Εκεί που οι λίμνες ακόμα μυστήρια ανθίζουν
με τα τέρατα σαν την πέτρα να βουλιάζουν στον βυθό
και τα ηλιορολόγια στους πράσινους λόφους
να μετράνε την στιγμή μόνο όταν εσύ το θες

Γεράσαμε φίλη μου στα όνειρα
και το χρυσό ρολόι μας έμεινε μόνο του να κλαίει
με μια ανάμνηση που ποτέ δεν του χαρίσαμε

Ούτε ένα ‘ίσως’ δεν έχω να σου στείλω
μηδαμινή παρηγοριά εδώ στην πόλη
που έμαθε να σκοτώνει σκυλιά το μεσημέρι
και το βράδυ τα παιδιά της


Κι όμως ακόμα ονειρεύομαι
                   ότι ονειρεύομαι...


Μαρία Ροδοπούλου

Dark Virtual Poetry

Dark Virtual Poetry σημαίνει αποκάλυψη της Σκοτεινής Ανθρώπινης Πλευράς. Δεν στοχεύει στην Εσταύρωση Πιστεύω ούτε στη γελοιοποίηση Ηθών. Δεν υποκύπτει όμως στους συντηρητικούς ευνούχους, αξιολύπητα τέκνα μιας ανέραστης, νεκρής κοινωνίας. Δεν διαφημίζει , δεν ψάχνει για οπαδούς. Ίσα Ίσα τους απεχθάνεται . Ενδιαφέρεται Μόνο για αληθινούς φίλους αναγνώστες. Σκοπός της Μαρίας Ρ. η Απομυθοποίηση Ανθρώπων και Θεών.Δεν υπάρχει προορισμός και οι διαδρομές είναι ασχημάτιστες.

Η Γη πυρπολείται απο υπ-ανθρώπους αλλά εμείς ακόμα υπάρχουμε και κανείς δεν μπορεί να μας στερήσει τη ξιφολόγχη των λέξεων

Αλλά πάντα
υπάρχει το αύριο
που γεννά νέες προσδοκίες
νέα αινίγματα
νέα θαύματα

Σήμερα θ’ αρκεστούμε
στη σιωπή


Μ.Ρ
Οι υποτελείς μέρες
σπαταλώνται άνετα
στην αυτοτελή μας δυστυχία
καθώς τρέφονται
τα γύφτικα ερπετά
απ'την αυτάρκεια
του πόνου μας


Μ.Ρ.

Alex Papadiamantis

Blog Archive