Τι όμορφη μέρα
για να γλιστρήσεις μακριά
σαν εκείνο το καλοκαιρινό αεράκι
που γλύτωσε για πάντα την παγερή λαίλαπα
και παίζει κρυφτούλι στις φυλλωσιές των δέντρων
ή σαν εκείνη τη βαρκούλα
ξελογιασμένη από την άμπωτη
που έφυγε χορεύοντας μακριά από τη στεριά
κάποιο σιωπηλό λιόγερμα
μόνη επιβάτης εσύ
λικνίζεσαι στα κύματα της αιωνιότητας
αφήνοντας πίσω σου
την κάμαρη με τους νεκρούς
κι εκείνη την πικρή γεύση
πάντα συντροφεύει τους θνητούς
γλυκιά αρμύρα την απομακρύνει
και τα θαλασσοπούλια αμίλητα
φύλακες των ναυαγών
κάθονται πλάι σου στην πρύμνη
όσο η βαρκούλα σου χάνεται στον ορίζοντα
Ω ναι! Τι θεσπέσια μέρα
για να ξεγλιστρήσεις από ‘κείνο το χώμα
δάκρυσες
μάτωσες
αγάπησες
αλλά έφτασε το δείλι που αποζητούσες
για να σε ταξιδεύσει
στην απέραντη γαλήνη
μακριά από του τρόμου τις ανταύγειες
what a fine day indeed
for me
to
slip
away
to become a wave a cloud
and leave behind
any sorrow and doubt
Μαρία Ροδοπούλου
