1 Δεκ 2022

Αδάμαστη

Τα ποτάμια που διασχίζουν τα βουνά
και το ξίφος στα χέρια ενός ρευστού πεπρωμένου

Αδάμαστη τεχνική
να γεμίζεις ένα σύμπαν σκότος
και παρόλα αυτά
να καρφώνεις γαλαξίες
στο γαλάζιο μπολερό του


Περπατά στη χορταριασμένη στέγη
                   μισογκρεμισμένης οπτασίας
πάνω στα μαύρα πλήκτρα περιορισμένης όρασης
                ανένδοτη επιθυμίας
                       για εκείνη όλος ο θρήνος
                                 είναι μονάχα ένα αυτί
                                       αφημένο στις κάτω νότες
μια κηδεία στα βλέφαρα
                 και ξεραμένο στο στόμα αίμα
                                  τι κι αν χάθηκε όλος ο κόσμος;
                ξεριζώνει τα φρύδια της ψευδαίσθησης
                           και σηκώνει το βέλο της παραίτησης

                                        νομίζεις πως όλα είναι απλώς μία μάχη;

όταν Πενθεσίλεια βαδίσει στα χλωμά γαμήλια σεντόνια
                             και μεθύσει στα δάχτυλα του φονιά της
                               - ασπρόμαυρη η αγάπη του
          στα στήθη της θα ξαποσταίνει ο νεκρός Αχιλλέας
                    κι εκείνη θα καλύπτει
 την αγαπημένη πτέρνα με δάφνη και πικραμύγδαλο

κι ας Σκύλλα σφραγίζει τη πλεύση
            κι ας Χάρυβδη καταβροχθίζει τα κύματα

                          Θυμήσου
στο θάνατο ανακαλύπτεις ποιος πραγματικά είσαι
                                           
                                    ή όταν κατεβαίνεις ένα δείλι
                                                στην κόλαση ηθελημένα...


Μαρία Ροδοπούλου


 



                                                    









                   

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Dark Virtual Poetry

Dark Virtual Poetry σημαίνει αποκάλυψη της Σκοτεινής Ανθρώπινης Πλευράς. Δεν στοχεύει στην Εσταύρωση Πιστεύω ούτε στη γελοιοποίηση Ηθών. Δεν υποκύπτει όμως στους συντηρητικούς ευνούχους, αξιολύπητα τέκνα μιας ανέραστης, νεκρής κοινωνίας. Δεν διαφημίζει , δεν ψάχνει για οπαδούς. Ίσα Ίσα τους απεχθάνεται . Ενδιαφέρεται Μόνο για αληθινούς φίλους αναγνώστες. Σκοπός της Μαρίας Ρ. η Απομυθοποίηση Ανθρώπων και Θεών.Δεν υπάρχει προορισμός και οι διαδρομές είναι ασχημάτιστες.

Η Γη πυρπολείται απο υπ-ανθρώπους αλλά εμείς ακόμα υπάρχουμε και κανείς δεν μπορεί να μας στερήσει τη ξιφολόγχη των λέξεων

Αλλά πάντα
υπάρχει το αύριο
που γεννά νέες προσδοκίες
νέα αινίγματα
νέα θαύματα

Σήμερα θ’ αρκεστούμε
στη σιωπή


Μ.Ρ
Οι υποτελείς μέρες
σπαταλώνται άνετα
στην αυτοτελή μας δυστυχία
καθώς τρέφονται
τα γύφτικα ερπετά
απ'την αυτάρκεια
του πόνου μας


Μ.Ρ.

Alex Papadiamantis

Blog Archive