Αναλώνομαι σε λέξεις
σκέψεις
όνειρα κι επιθυμίες
μικροαστικές εκφράσεις
η θανάσιμη ασθένεια της αλληγορίας
Καθώς η Νέδα στο πλάι μου κυλάει
παρασέρνοντας στο διάβα της τους λεπτοδείκτες
και τα ώριμα τσαμπιά της υποκρισίας
το στόμα στραβώνει από τον αναπόφευκτο απολογισμό
Αλλά δε θα σπάσω εγώ τον περίφημο αιώνα της αυταπάτης
Εξάλλου τα παραμύθια τελειώνουν
και τα Happy
end κρατούν
μέχρι να πέσουν
οι υπότιτλοι του τέλους
Τουλάχιστον πάντα έχω την επιλογή
της ποταμίσιας αποθέωσης
αφήνοντας το νερό να ξεπλύνει
το οξυζενέ της απελπισίας από το γέρικο μυαλό μου
και τους νεκρούς από το αίμα μου
Μπρος μου η ξηρασία της απόγνωσης
και πίσω μου ο όλεθρος
Ίσως κάποτε να βγω στην απέναντι όχθη της
κι ας είμαι γεμάτη πληγές
νεκρό σώμα θα πέσω
άλικο φύλο θ’ αναδυθώ
still I long to climb a thousand steps with you
counting the joy along with the sorrow in your eyes
Μαρία Ροδοπούλου
