Ανθρωποτροφείο του Δημήτριου Μουζάκη

Κλιματική Αλλαγή 

 

Σήμερα τα ψάρια συμπεριφέρονται περίεργα.

Δεν τσιμπάνε το δόλωμα

δεν ανατινάσσονται από τον δυναμίτη

αρνούνται να σερβίρουν βαρέα μέταλλα

στα πιάτα μας. 

 

Ίσως να μη βρισκόμαστε πλέον στη γη

ίσως να μας μετέφεραν στο ανθρωποτροφείο

 

 

Απολογισμός

 

Έρημος σε κάθε κατεύθυνση

συνειδητοποιώ

πως δεν αναφέρομαι

στο τοπίο.

Τόση άμμος στο μέλλον και τα σπλάχνα του

ποιο παιδί μπορεί να το προβλέψει;

Οι ελπίδες μου μια ήπειρος

δίχως ακτή

σκέπασαν ολόκληρη τη θάλασσα.

Από την ομώνυμη συλλογή "Ανθρωποτροφείο" του Δ. Μουζάκη

η οποία είναι σε πολυτονική γραφή της ελληνικής γλώσσας

 

 

Παρότρυνση : Διαβάστε τη



Δεν είμαι κριτικός αλλά ξέρω τι μου αρέσει να διαβάζω
και δη ό,τι αφορά την ποίηση
Η συλλογή «Ανθρωποτροφείο» είναι
λιτή, απέριττη, βαθιά μελαγχολική,
ρεαλιστική
ίσως και κυνική - σε κάποια σημεία - 
γεμάτη φιλοσοφικές αναζητήσεις
 με μια βαθιά λαχτάρα
για το Αληθινό

είναι πρόκληση ανάγνωσης



Μαρία Ροδοπούλου 

Δόλωμα άγνοιας

 

Δεν επικυρώνομαι πια
Έχω μπει στην άκρη
Οι υπογραφές ξεθώριασαν σχετικά γρήγορα
Γεμίζω ματαιώσεις 

Αραχνιασμένα φτερά οι προσδοκίες

Απομνημονεύω ονόματα
όμως σαν έρχεται η επομένη της θύμησης
πάλι ξεχνιέμαι ακύρωση σε γαριασμένες παλάμες

Ετοιμοθάνατη αναγγελία
σκαρφαλώνει φαγωμένες προθέσεις
αλίμονο! ξεψυχά πολύ πριν αγγίξει

Ανάμεσα σε μένα κι εκείνη η χώρα της ένδειας

Σε σκέφτομαι τώρα που άγνωστη κατεβαίνεις το ατελές μου
Με έναν παραχαράκτη δεμένο στους μηρούς
και δυο λευκά κεριά στα μάτια

Αθέλητα
απειλείς την νωχελική οδύνη

Στο πλάι μου οι ορχιδέες μένουν άφωνες
ενώ ο χειμώνας φρόντισε με επιμέλεια
να ωριμάσει την ξένη που κοιμάται μέσα μου

Γέρνω ασχολίαστη προς τη δύση

Λένε ότι τα χελιδόνια πάντα επιστρέφουν
Θέλω να καγχάσω
Ποια είμαι εγώ ν’ αλλάξω τη ρότα των παραμυθιών;

Νανουρίζομαι κοιτώντας εκείνο το κόκκινο μάτι
Δε θα κλείσει ποτέ
Η υγρασία σου δεν αρκεί για να δροσίσει τον λήθαργο
Να σου χαρίσω λίγο σιωπή;

Μπαίνω στην άκρη
μ’ ένα ερωτηματικό ως δόλωμα άγνοιας
μην παρασύρεσαι
Δεν λύνομαι
Γεμίζω αναβολές τις σιωπηρές προσευχές
και σβήνω
τεμπέλικο σήμα κινδύνου

Απέριττος
οκνηρός
γρίφος

Παραμένω αδρόσιστη
απ’ τα δάκρυα
που αρνήθηκαν το αίνιγμα

Μαρία Ροδοπούλου

 

Η καταδίκη της αθωότητας

Και μήπως τάχαμου όλοι αυτοί
που χώμα λάτρεψαν και γεύτηκαν
κατέκτησαν την γενέθλια γη;

Περπατάς λαβώνοντας τη σάρκα
με ένα τραγούδι άγραφτο στα χείλη
τόσο αθώος αλλά δες και την ενοχή
στις βιαστικές πατημασιές
Ποτέ δεν σβήνουν, ξέρεις
Εσύ καίγεσαι
ανάμεσα στα σχίνα
και στα νεκρά κορμιά των δέντρων
μεταξύ της αρμύρας και του γλυφού νερού
πεθαίνεις
Ικετεύεις για τη σάρκα
~ στέλνεις εξώδικα στους μικρούς ουράνιους κάλυκες
Αλλά πάντα είσαι αθώος   
Περπάτησες
αθώος
τραυματίζοντας την φτέρνα
φυγόδικος της ενοχής
κατηγορώντας άγαρμπα το αίμα
το στήθος
την ακατάστατη πεταλουδίτσα
το χρώμα που δεν ήταν ανεξίτηλο
Ανέμελα διάβηκες

το χώμα
την λάσπη
τους χαραγμένους δρόμους
με ένα τόσο κοινό όραμα στα μάτια
ένας απλός
συνηθισμένος
προβλέψιμος
μνηστήρας γης

Καταδικασμένος απ’την αθωότητα
σε αιώνια σάρκινα δεσμά

Πώς ουρανό θα νυμφευόσουν;

Και μήπως τάχαμου όλοι αυτοί
που ερωτεύτηκαν τη γη
ξέρουν σύννεφα να χαϊδεύουν;

Μαρία Ροδοπούλου