Dark Virtual Poetry

Και σαν τ' όνειρο
που τράβηξε τα σκεπάσματα
βαριεστημένο από τον γαλάζιο μας μανδύα

προστάτες μιας μνήμης διαφήμισης

σκέφτηκα
ποιός χρειάζεται υπόστεγο
εκτός από εκείνους που στεγνοί θέλουν να είναι

Σαν το χθες
που το κούρασαν οι ίδιοι κι απαράλλαχτοι επισκέπτες
πίνοντας το πολυκαιρισμένο λικέρ
στον ξεχαρβαλιασμένο καναπέ όπου άλλοτε έχυναν και όπου άλλοτε ίδρωναν

ή και τα δύο μαζί μα ποτέ ταυτόχρονα

- φύλα με θεέ μου από τα κλαρωτά έπιπλα
ή φίλα με στο στόμα χύνοντας λίγο από το θεϊκό σου σάλιο

η παράνοια δεν έχει αδένες ταπετσαρίες
μήτε θρήνο να συγκρατεί τους πάσχοντες από ανάστημα -

και σαν εκείνη που έστρωνε θάνατο στη γιορτή
- ξεχνώντας να ανάψει το κερί -

είδα την τρύπα πίσω από την ακριβή κρυστάλλινη βιτρίνα

σας είδα μαζί μ' εμένα να παίζουμε ρώσικη ρουλέτα
χωρίς ούτε μία σφαίρα να στοχεύει τ' άνοιγμα

γνωρίζω βέβαια πως από το κλάμα έχουμε πάθει αφλογιστία


Μαρία Ρ.