Τον τελευταίο καιρό όλος ο χρόνος κινείται γύρω μου
Εστιασμένος δαίμονας πάνω στην ύπαρξή μου
Αλλά εγώ στέκομαι είτε ακίνητη είτε είμαι σε τόση εγρήγορση που οι άλλοι θαρρούν πως οι δείκτες μου έχουν σταματήσει. Πόσο μου λείπουν οι νύχτες του. Τώρα πια μόνο
Οι Φόβοι ξυπνούν. Ανατέλλουν των σεντονιών μου το ακοίμητο ράγισμα. Τα χέρια, αυτόνομα κινούνται να πιάσουν την φευγαλέα λύτρωση αλλά ο νους άγρυπνος τιμωρός τα εμποδίζει. Τα δάχτυλα, ναι, τα δάχτυλα υποφέρουν από θάνατο πριν αυτός αποφασίσει το σώμα δικό του να κάνει.
Πάει καιρός που έφυγες και αναρωτιέμαι. Για σένα, για τις μυστικές σου συνομιλίες με την θεά της σαγήνης και της κατάρας. Αναρωτιέμαι αν είσαι καλά στον κόσμο που για να με τιμωρήσεις παράλληλα τον αλυσόδεσες. Δεν μπορώ να σε δω , δεν μπορώ να τον δω. Μόνο να τον νιώθω, να τον αισθάνομαι. Με απέκλεισες από την καταιγίδα σου. Διψασμένη θεατής στέκομαι τόσο κοντά και τόσο μακριά από την θύελλα σου. Ξέρω ...ξέρω αγαπημένε ότι αυτή είναι η τιμωρία μου. Τόσο κοντά μου να σε πιστεύω αλλά τόσο απόμακρα να σε νιώθω.
Σου γράφω όχι για να σε ικετεύσω ούτε για να σου πω πόσο σε αγαπώ. Ίσως ακόμη είμαι μικρή για να διαβαίνω τις πόρτες αλλά ξέρω που φυλάνε το κλειδί στις περιπτώσεις έκτακτης ανάγκης. Όχι,ακόμη δεν έμαθα – αν αναρωτιέσαι – να αψηφώ τον κίνδυνο της σημαντικής απάντησης στην μόνη ερώτηση που θα μου κάνει η πόρτα. Σου γράφω για να σου πω ότι απόψε δεν μου λείπεις. Σκέφτομαι ...Όταν ένιωθα κενό , στην πραγματικότητα δεν αγαπούσα εσένα αλλά αυτό που απουσίαζε από μένα.
Θέλω τόσο πολύ να σου μιλήσω για τα σπίτια που δεν έχουν ούτε τοίχους ούτε περάσματα κλειδωμένα από το ένα δωμάτιο στο άλλο. Φαντάζομαι από τώρα τα χείλη σου ανασηκωμένα σε απαλλαγή ενοχής λόγω έρωτα. Όμως σου λέω αλήθεια. Δεν είναι ο έρωτας που καταλύει τον κόσμο και τις ετυμηγορίες του. Η αγάπη είναι ...
Όταν ξεπεράσεις την πλημμυρίδα της έκλειψης τότε θα με δεις. Όχι σαν αντίο ούτε σαν ναυαγό ξεπερασμένης νοσταλγίας , αλλά σαν τον χρόνο που απλά τέλος δεν γνωρίζει.
Μ.Ρ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου