19 Σεπ 2011

Μάθε να μένεις στην αρχή

Στην αρχή ήταν όμορφα
Στην αρχή ήταν ευρύχωρα
Στην αρχή ήταν ζεστά και σχεδόν ανώδυνα.
Στο κάτω-κάτω της γραφής όλοι κουνούσαν καταφατικά την υποταγή.
Την ακούμπησαν με προσοχή αφήνοντας την να στέκεται όρθια σαν περήφανη σημαία που προς το παρόν δεν γνωρίζει την λέξη υποστολή.
«Αυτός είναι ο κόσμος» της είπαν περήφανοι. «Μπορείς να τον γεμίσεις όπως σχεδόν θέλεις»
«Θα βάλω γιασεμί στην μια μεριά, θ’ ανοίξω ένα παράθυρο εδώ να βλέπω τα χαμομήλια που σίγουρα θα βγαίνουν κάθε άνοιξη και ν ακούω το κύμα της μακρινής θάλασσας και που ξέρεις ίσως μια δυνατή ριπή του αγέρα μου χαρίσει και ένα κοχύλι. Θα κρεμάσω κουδουνάκια στην πόρτα έτσι ώστε όποιος μ επισκέπτεται να τον τρατάρω μουσική. Θα ράψω σύννεφα στις κουρτίνες όχι όμως βαριά γιατί θα πλακώνεται το φεγγάρι στ όνειρά μου και κάθε Φθινόπωρο θα ανοίγω διάπλατα το παράθυρο για να τις βλέπω να χορεύουν σαν οι ουρανοί να κατοικούν στον κόσμο μου. Θα γκρεμίσω την μια μεριά να μεγαλώσω κι άλλο τον κόσμο. Ένας μακρύς απλόχερος διάδρομος με πόρτες που θα είναι ανοιχτές σε κάθε δωμάτιο που θα προσθέτω.»φώναξε ενθουσιασμένη.

Ένας δάσκαλος
Ένας γιατρός
Ένας περιβαλλοντολόγος
Ένας ιστορικός
Ένας ιερέας
Ένας ναός
Ένας στρατηγός
Ένας άντρας
Ένας πατέρας
Ένας εραστής

κούνησαν απογοητευμένοι το κεφάλι και φώναξαν την μητέρα. «Βιάσου, ξεχνάει το καθήκον της»
Εκείνη κολύμπησε με κόπο προς το μέρος της ελαφρόμυαλης κόρης.
“Μάθε να χωράς εκεί που σε βάζουν» της είπε αυστηρά
και απομακρύνθηκε με περισσότερη βιάση από αυτή που είχε έρθει.
Ντροπιασμένη με τα δάκρυα να κυλούν από τις πληγές ξάπλωσε για να ανασάνει.
Έφραζε η αρμύρα τις αναπνοές.
Μόλις έγειρε ανακάλυψε ότι μπορούσε να κολυμπάει. Περιστρεφόταν γύρω από το κορμί της.
Σαν αστροναύτης
Σαν γοργόνα, μουρμούρισε χαμογελαστή.
Γιατί ξέχασα πως είμαι γοργόνα; αναρωτήθηκε και συνέχισε να κολυμπάει με αργές κινήσεις.

Κάποιος έπιασε σφιχτά στα χέρια του την γυάλα και την ταρακούνησε δυνατά.
Πανικόβλητη ήρθε αντιμέτωπη με την μορφή της.
Ολούθε τριγύρω όπου και αν κοίταζε έβλεπε πως δεν ήταν γοργόνα.
Δυο-τρείς ταχυδακτυλουργοί την χαιρέτησαν στρατιωτικά βγάζοντας από το λαρύγγι τους αστραφτερά λέπια.
Λυπημένο της γνέφει το παιδί
Σαπίζει μόνο του
Μια σκιά που απλώνεται πιο πέρα μακριά μακρύτερα από τα πλαστικά καπέλα των θαυμάτων



Μαρία Ροδοπούλου

Υ.Γ.

Η αρχή δείχνει το τέλος. Μπορείτε να διαφωνήσετε όσο θέλετε. Εξάλλου γι αυτό υπάρχει
και το επάγγελμα του διακοσμητή και του νεκροθάφτη.

Dark Virtual Poetry

Dark Virtual Poetry σημαίνει αποκάλυψη της Σκοτεινής Ανθρώπινης Πλευράς. Δεν στοχεύει στην Εσταύρωση Πιστεύω ούτε στη γελοιοποίηση Ηθών. Δεν υποκύπτει όμως στους συντηρητικούς ευνούχους, αξιολύπητα τέκνα μιας ανέραστης, νεκρής κοινωνίας. Δεν διαφημίζει , δεν ψάχνει για οπαδούς. Ίσα Ίσα τους απεχθάνεται . Ενδιαφέρεται Μόνο για αληθινούς φίλους αναγνώστες. Σκοπός της Μαρίας Ρ. η Απομυθοποίηση Ανθρώπων και Θεών.Δεν υπάρχει προορισμός και οι διαδρομές είναι ασχημάτιστες.

Η Γη πυρπολείται απο υπ-ανθρώπους αλλά εμείς ακόμα υπάρχουμε και κανείς δεν μπορεί να μας στερήσει τη ξιφολόγχη των λέξεων

Αλλά πάντα
υπάρχει το αύριο
που γεννά νέες προσδοκίες
νέα αινίγματα
νέα θαύματα

Σήμερα θ’ αρκεστούμε
στη σιωπή


Μ.Ρ
Οι υποτελείς μέρες
σπαταλώνται άνετα
στην αυτοτελή μας δυστυχία
καθώς τρέφονται
τα γύφτικα ερπετά
απ'την αυτάρκεια
του πόνου μας


Μ.Ρ.

Alex Papadiamantis

Blog Archive