Σπασμένοι...

Κανακεύουμε τον τρόμο

που σκαρφαλώνει στους τοίχους

σαν καλά εκπαιδευμένη αράχνη
Η φρίκη
που δένει χειροπόδαρα την ύπαρξη
και στοιχειώνει το γέλιο
μεταδίδεται από τα μπουκωμένα με μίσος στόματα
οι ύαινες φανερώθηκαν
με το πρώτο φως του χρεοκοπημένου ήλιου

Μας πρόλαβαν οι σκιές
και τώρα προπορεύονται
χωρίς να μας έχουν ανάγκη

Κι εμείς ...

Μακρινές αναμνήσεις
απόηχοι καμπάνας που έχει πια σωπάσει
κρυμμένοι σ’ ένα σκοτάδι
που καμιά παρηγοριά δε προσφέρει πια
Μας γύρισε τη πλάτη ο Άνθρωπος

Κάποτε βλέπαμε το πρόσωπό του

στο καθρέπτη

έσπασε κι αυτός

δεν μας χόρτασε ο κανιβαλισμός του
κι ασφυκτιούμε στην απάνθρωπη έρημο
εικονικής ζωής

Εμείς...
σπασμένοι κουμπαράδες
στο τραπέζι των εμπόρων του κόσμου


Μαρία Ροδοπούλου