Τα βαγόνια της χολέρας

Υπάρχουνε βαγόνια

με τζάμια σκοτεινά

και αλεξίσφαιρη τη σιωπή

στους πολυσύχναστους σταθμούς
Απαρατήρητα αλλάζουνε συρμούς

όπως τα τρωκτικά αποβιβάζονται

από το χθεσινό ναυάγιο στ αυριανό

Ανώνυμοι στρατώνες

όπου αλυσοδεμένες κρατιούνται

οι αντιρρήσεις
Κάτω από τα κρεβάτια τους

θεριεύουν λοιμώδεις νεκροί  

Πρόσωπα
με πουκάμισα φιδιού στα μάτια
ξεπατικώνουν την πείνα

Εγώ
μια μικρή μαύρη τρύπα

στο κέντρο της αναμονής

οριστικής κατεδάφισης
Η αγωνία της προσμονής
διαρκεί πάντα πιο πολύ του αποτελέσματος

Υπάρχουνε βαγόνια

με τζάμια παγωμένα

και πρησμένη τη σιωπή
στ ανύποπτα καταφύγια

Κουκουλωμένα αλλάζουνε πόλεις

όπως η χολέρα μεταδίδεται
από το δείπνο στο πρόγευμα
Ένστολα εργαλεία
με μαεστρία στύβουν
το νερό από το σώμα
Κάτω
πιο κάτω σου λέω
από το προσκέφαλό μας
παραμονεύουν
Και η ταπείνωση
επιθέτων ορφανή

γίνεται η μάνα μας

Εγώ
μια μικρή μαύρη τρύπα
στο επίκεντρο της υπομονής
 τεντωμένης σκουριάς
Κανείς δεν ανασαίνει τα μαλλιά μου
Κώφευσε ο κόσμος
τυφλώθηκε η αλήθεια

οι ουρανοί έστρεψαν αλλού το βλέμμα

Το χώμα δεν μου μιλά πια

μα ούτε κι οι ορίζοντες
χαρίζουνε του φεγγαριού την καντάδα
στα κλειστά παραθύρια

Κι εσύ
Εσύ
μακρινός κωπηλάτης
έκοψες τις προδοσίες στην μέση
και με ψάχνεις
ανάμεσα στα τραίνα της φυγής

με ένα μόνο αντικλείδι  

και ολόκληρη
στ ανθρώπινο πρόσωπό σου

την αγάπη
Μα δεν είμαστε ‘λεύτεροι σου λέω

ν αγκαλιαστούμε

ούτε σαν πλαγιάζουνε

τα βλέφαρα στα μάγουλα

μήτε σαν ν ακούμε

να τρίζει ο άνεμος τα δόντια

Δούλοι είμαστε κατεψυγμένης πορείας

Κι αυτό που τρώει τα σωθικά μας

Όνομα δεν έχει

Φοβάμαι να φωνάξω

φοβάμαι να ρωτήσω

μήπως πάλι λάθος ξεστομίσω
μήπως είναι αργά
μήπως πάλι πληγωθώ
και σαν ξημερώσει
ακόμα θα ‘μαι επιβάτης
στα βαγόνια που σκοτώνουν την κραυγή


Μαρία Ροδοπούλου

απ'το βιβλίο "Είμαι Πολλές"
εκδόσεις Ιδεόγραμμα, 2013