Η Κυριακάτικη εφημερίδα της Καταχνιάς

Ι.

Όσο και να ξημερώνει
δεν φτάνει ο ήλιος
για να φύγει η καταχνιά
 

Παπούτσια ακατοίκητα
δίπλα στις μικρές λίμνες από λάσπη
που φτιάχνει
η ασταμάτητη βροχή

κι ο ψίθυρος της γης δεν αρκεί
για ν'ανοίξουν διάπλατα
οι ρωγμές της σιωπής

Το χώμα κρατάει ακόμα
ένα ελάφι ναρκωμένο
ελπίζοντας πως κάποτε
τα γλυκοκάστανα ματάκια του
θ'αποκτήσουν την ίριδα της τίγρης

Κι ό,τι ξυπόλητο κινείται
θα ταιριάξει τα πέλματα
στα έρημα παπούτσια

ΙΙ.

Ανάμεσα στα μαύρα μισοφόρια
της άγνωστης γυναίκας
που ανεβοκατεβαίνει πότε τρέχοντας
και πότε σέρνοντας τα βαριά πόδια της
κρεμασμένο το λευκό μου φουστανάκι
Αλλά οι πρόβες στέφονται με αποτυχία
είναι στενό το φόρεμα
στο ύψος καλπάζοντα θανάτου
και το πανέμορφο τρικάταρτο
γαλάζιο δώρο των ματιών σου
ξάφνου έγινε χώμα, λάσπη, τείχη
λες κι είχαμε ανάγκη από ένα ακόμα σπίτι
Όλο και στενεύει ο κλοιός
γύρω απ’το χέρι που κρατάει τα ψαλίδια
Τελείωσαν τα γόρδια αινίγματα

Κι ο διάβολος θέλει πίσω το σταυρόλεξό του

λυμένο, φυσικά...
κι άντε τώρα να βρεις θεό
που να διαβάζει κυριακάτικα εφημερίδα

ΙΙΙ.

Η αλήθεια κρύβεται
στις μικρές ληστείες
που όλοι φοράμε ανάποδα

μη τυχόν κι οι διπλανοί
δουν το κατοχυρωμένο σήμα

βλέπεις το είδωλο του καθρέφτη
~τουλάχιστον αυτό που τα μάτια καταπίνουν~
είναι μονοδιάστατο

Αρκετά λοιπόν φίλτατοι
στείλαμε όλοι στο διάβολο
τους αξιολάτρευτους Φαρισαίους

Εγώ σ αγαπώ

Εσύ, αγαπημένο μου τοτέμ;

ΙV

H δυστυχία είναι σαν τα σήριαλ
περιμένει πάντα το επόμενο επεισόδιο...

Μαρία Ροδοπούλου