27 Δεκ 2016

Οι ιστορίες με τα πολλά μάτια

Τι φλυαρία θεέ μου
μόνο και μόνο για να στείλω
νοσταλγίας SOS



Αργότερα θα μιλήσω για τις ιστορίες που έγραψα αλλά δεν με περιείχαν
Τώρα ράβω εκείνον τον λευκό επίδεσμο πάνω στον δανεικό καθρέφτη
ξεχασμένος κι αυτός όπως η θλιβερή ιστορία του καντηλανάφτη
που κάθε τόσο έσβηνε τα μισολιωμένα κεριά αλλά ο διάβολος
στο κατόπι του, έπαιζε παιγνίδια με τα αλλήθωρα μάτια της Μαγδαληνής,

που είχε τάξει, εννοείται, τα στήθια της στους τρούλους και τα χέρια της
στα πολυκαιρισμένα στασίδια, μόνο τα βλέφαρα – ναι αυτά τα βλέφαρα που έπεφταν βαριά σα τις βελούδινες κουρτίνες για τις οποίες τόσο υπερηφανευόταν η θεία μου η Αρχόντω μέχρι  που όταν πέθανε την τυλίξαμε με δαύτες και την στείλαμε στο καλό,
παρέμειναν ανένδοτα σαν ανάπηρα, αμετανόητα πουλιά, «πάρε τουλάχιστον ένα δηλητήριο για το δρόμο της φώναζε ο νεωκόρος αλλά εκείνη προτίμησε να το πιει όλο μονορούφι μπροστά στο άβατο των νεκρών,

όλοι θαυμάσαμε τότε το σιωπηλό κοιμητήρι που χτίστηκε μες σε μια στιγμή πάνω στο ροδαλό της στόμα, για ενθύμιο κρατήσαμε τις ανένταχτες πατούσες της κι ας τρέχουν ανεξέλεγκτες κάθε βράδυ στα εφημερεύοντα για να λάβουν μέρος σε κούρσες απόλυτου τρόμου, εξάλλου ποιος θνητός δεν θυσίασε την απόλυτη σιωπή για μια στιγμή, έστω άρρωστης, αδρεναλίνης

όπως η μητέρα σκότωνε με τέτοια μανία τις μύγες που χαιρόμουν ενδόμυχα για την επικείμενη ώρα της εκδίκησης

ξεχνώντας, φυσικά, ότι ο θάνατος έχει πολλά μάτια κι όσα ποδάρια κι αν έχει κανείς κάποια στιγμή ξεμένει από δρόμους.
Και θα είχα πει ένα τόσο ωραίο τραγούδι αν δεν είχε εμφανιστεί εκείνη η ιστορία να μου θυμίσει πως είχα ξεχάσει την αιωνιότητα. Και, τελικά, όλα ήταν ένα ψέμα αφού ύστερα ανακάλυψα πως όλα τα είχε σκαρώσει ένα μικρό, τρελό γυφτάκι που κάτι αιώνες τώρα προσπαθούσε να μπήξει ένα καρφί στο χιόνι.

Ύστερα θα φανταστώ την ιστορία που δεν είμαι, προς το παρόν προσπαθώ να κλάψω για να λιώσει το χιόνι για να βρω το καρφί για να το δωρίσω στο γύφτο με τα πολλά μάτια.

Μετά θα μπορώ να βάλω τα πόδια στη θέση τους
και να γυρίσω στο τέλος μου.



Μαρία Ροδοπούλου

Dark Virtual Poetry

Dark Virtual Poetry σημαίνει αποκάλυψη της Σκοτεινής Ανθρώπινης Πλευράς. Δεν στοχεύει στην Εσταύρωση Πιστεύω ούτε στη γελοιοποίηση Ηθών. Δεν υποκύπτει όμως στους συντηρητικούς ευνούχους, αξιολύπητα τέκνα μιας ανέραστης, νεκρής κοινωνίας. Δεν διαφημίζει , δεν ψάχνει για οπαδούς. Ίσα Ίσα τους απεχθάνεται . Ενδιαφέρεται Μόνο για αληθινούς φίλους αναγνώστες. Σκοπός της Μαρίας Ρ. η Απομυθοποίηση Ανθρώπων και Θεών.Δεν υπάρχει προορισμός και οι διαδρομές είναι ασχημάτιστες.

Η Γη πυρπολείται απο υπ-ανθρώπους αλλά εμείς ακόμα υπάρχουμε και κανείς δεν μπορεί να μας στερήσει τη ξιφολόγχη των λέξεων

Αλλά πάντα
υπάρχει το αύριο
που γεννά νέες προσδοκίες
νέα αινίγματα
νέα θαύματα

Σήμερα θ’ αρκεστούμε
στη σιωπή


Μ.Ρ
Οι υποτελείς μέρες
σπαταλώνται άνετα
στην αυτοτελή μας δυστυχία
καθώς τρέφονται
τα γύφτικα ερπετά
απ'την αυτάρκεια
του πόνου μας


Μ.Ρ.

Alex Papadiamantis

Blog Archive