18 Δεκ 2016

Το ψωμί των νεκρών



Τα βράδια
καθαρίζει το σιτάρι
το πλένει με προσοχή
το πασπαλίζει κανέλα ζάχαρη
στο τέλος τα καρύδια
Όταν χαράξει βγαίνει έξω
στα κρυφά
και το πετάει όλο στο χορτάρι
Ποτέ δεν λέει το χώμα όχι


Έχω πολλές φορές
μείνει ανυπεράσπιστη
μπροστά σε μπαλωμένα χαμόγελα
σε μάτια που θυμίζουν έντονα
κλεπταποδόχους
Μικροπωλητές
μπαγιάτικου αντίδωρου

Ιστορίες
που λένε με δάκρυα στο στόμα
και με βλέφαρα στεγνά

Βλέπω
την παραμορφωμένη αντανάκλαση
φωταγωγημένης ανάσας
παρωδία έναστρου ουρανού
φάρσα τεχνητού φωτός
φοράει την λάμψη
όπως ο γέρος φοράει με καμάρι
την ολοκαίνουρια κατάλευκη μασέλα
Όλη μέρα
μπουσουλάει στο γέρικο στόμα
προσποιείται πως είναι ζωντανή

Κάθονται γύρω από το στρογγυλό τραπέζι
όπως οι πεθαμένοι σταυροφόροι του τίποτα
μοιράζονται μασουλώντας ανόρεχτα
τις σημαίες
τα τρόπαια
τα κειμήλια
τη σάρκα
τις ροζιασμένες παλάμες γύφτικου άρτου

Αλλά υπάρχουν
γυναίκες που ζουν
μοναχικά
απομονωμένα
σε σκοτεινά ενυδρεία
μαζεύουν λέξη-λέξη
όλα τα χρεωμένα παραμύθια
της ανθρωπότητας

Αφομοιώνομαι
στα ζεστά
νοτισμένα
ανεξόφλητα
μάτια
Βυθίζομαι σε ένα υγρό διδασκαλείο
Επιστροφή μασέλας στον αποστολέα

Αρνούμαι να φάω
τον άρτο των νεκρών



Μαρία Ροδοπούλου

Dark Virtual Poetry

Dark Virtual Poetry σημαίνει αποκάλυψη της Σκοτεινής Ανθρώπινης Πλευράς. Δεν στοχεύει στην Εσταύρωση Πιστεύω ούτε στη γελοιοποίηση Ηθών. Δεν υποκύπτει όμως στους συντηρητικούς ευνούχους, αξιολύπητα τέκνα μιας ανέραστης, νεκρής κοινωνίας. Δεν διαφημίζει , δεν ψάχνει για οπαδούς. Ίσα Ίσα τους απεχθάνεται . Ενδιαφέρεται Μόνο για αληθινούς φίλους αναγνώστες. Σκοπός της Μαρίας Ρ. η Απομυθοποίηση Ανθρώπων και Θεών.Δεν υπάρχει προορισμός και οι διαδρομές είναι ασχημάτιστες.

Η Γη πυρπολείται απο υπ-ανθρώπους αλλά εμείς ακόμα υπάρχουμε και κανείς δεν μπορεί να μας στερήσει τη ξιφολόγχη των λέξεων

Αλλά πάντα
υπάρχει το αύριο
που γεννά νέες προσδοκίες
νέα αινίγματα
νέα θαύματα

Σήμερα θ’ αρκεστούμε
στη σιωπή


Μ.Ρ
Οι υποτελείς μέρες
σπαταλώνται άνετα
στην αυτοτελή μας δυστυχία
καθώς τρέφονται
τα γύφτικα ερπετά
απ'την αυτάρκεια
του πόνου μας


Μ.Ρ.

Alex Papadiamantis

Blog Archive