30 Δεκ 2020

Πένθιμα ρόδα

 

Πώς ξεψυχούσαν έτσι γρήγορα οι ώρες
σαν τα κομμένα ρόδα στο βάζο της μητέρας
με την φυγή να σαπίζει
αργά αλλά πάντα τρυφερά
στα μάτια τους
Κι αυτή η μητέρα, ανένδοτη του μαρασμού,
μάζευε στην ποδιά της του κήπου τα μυρωδικά
αλέθοντας την δυστυχία ανάμεσα
στα τραχιά της χέρια
ανεπηρέαστη της θύελλας που ρήμαζε
τις νεόκτιστες φωλιές των χελιδονιών
Και μόνο που και που τα μεσημέρια
άκουγες τα κρωξίματα
από τα μελλοθάνατα νεογνά
ν’ αναγγέλλουν την πτώση του καλοκαιριού
από τα ισχνά τους βλέφαρα

Πώς ξεψύχησαν έτσι οι ώρες, αγάπη μου
ούτε ενός περιπάτου απόσταση
απ’ εδώ ίσαμε τον γκρεμό δεν άντεξαν

Κι απομείναμε κομμένα ρόδα
να σαπίζουμε αργά στα βάζα που μας στόλισαν
με  μια πένθιμη γλυκερή μυρουδιά

θριαμβική υποστολή ζωής


Μαρία Ροδοπούλου

Dark Virtual Poetry

Dark Virtual Poetry σημαίνει αποκάλυψη της Σκοτεινής Ανθρώπινης Πλευράς. Δεν στοχεύει στην Εσταύρωση Πιστεύω ούτε στη γελοιοποίηση Ηθών. Δεν υποκύπτει όμως στους συντηρητικούς ευνούχους, αξιολύπητα τέκνα μιας ανέραστης, νεκρής κοινωνίας. Δεν διαφημίζει , δεν ψάχνει για οπαδούς. Ίσα Ίσα τους απεχθάνεται . Ενδιαφέρεται Μόνο για αληθινούς φίλους αναγνώστες. Σκοπός της Μαρίας Ρ. η Απομυθοποίηση Ανθρώπων και Θεών.Δεν υπάρχει προορισμός και οι διαδρομές είναι ασχημάτιστες.

Η Γη πυρπολείται απο υπ-ανθρώπους αλλά εμείς ακόμα υπάρχουμε και κανείς δεν μπορεί να μας στερήσει τη ξιφολόγχη των λέξεων

Αλλά πάντα
υπάρχει το αύριο
που γεννά νέες προσδοκίες
νέα αινίγματα
νέα θαύματα

Σήμερα θ’ αρκεστούμε
στη σιωπή


Μ.Ρ
Οι υποτελείς μέρες
σπαταλώνται άνετα
στην αυτοτελή μας δυστυχία
καθώς τρέφονται
τα γύφτικα ερπετά
απ'την αυτάρκεια
του πόνου μας


Μ.Ρ.

Alex Papadiamantis

Blog Archive