Dark Virtual Poetry: Persona non grata

9 Νοε 2010

Persona non grata

Μες από τα νεογέννητα πεδία των μαχών σας
διαβαίνουν οι χορτασμένοι συρμοί
των ματιών μου

Οι επιβάτες
ό,τι αγάπησα
αρνούνται την αποβίβαση
στα ριζωμένα
σε άγονα βράχια
σύνορα

Νεκροί οι μηχανοδηγοί μου
στα ρινγκ αναμενόμενων αποτελεσμάτων

Μπορεί να είστε λαθρεπιβάτες
στα παλαιά μου βαγόνια

αλλά στο Εξπρές της Πείνας μου
βρίσκεστε στην λίστα

persona non grata

Μαρία Ροδοπούλου

9 σχόλια:

Γεωργία είπε...: κι εγώ, δεν θέλω να αποβιβαστώ. τελευταία θα μείνω.κι ας με φας...

:):); Τρίτη, Νοεμβρίου 09, 2010
ΜΑΡΙΑ Ρ. είπε...: γεωργία μου αν και ήμουν κατά να βγάζω κομμάτια από βιβλίο - Μου είχαν φαει τα αυτιά φίλοι και γνωστοί - που ακόμα δεν έχει δημοσιευτεί έχω καταλάβει ότι δεν έχει και ιδιαίτερη σημασία.
για σένα λοιπόν το ανέκδοτο παρακάτω κείμενο από το βιβλίο "Αχυρένια".

"Λιοπύρι και σήμερα η καθοδική λεωφόρος. Αποφάσισα να πάρω λεωφορείο. Με κούρασαν οι ιδιωτικοί τροχοί μεταφοράς. Θα προτιμήσω τα μαζικά μέσα, έτσι ως καλή πολίτης θα ενισχύσω την λαική προσέγγιση του στόχου. Της τελικής αποβίβασης των πραγμάτων. Περιμένω στην στάση γλείφοντας παγωτό ξυλάκι, σοκολάτα με κρέμα μέσα.
Γιατί δεν έχει την ίδια γεύση με αυτό που προχθές μόλις αγόρασα; Φοράω τα παλιά μου αθλητικά και το μωβ μαντήλι που μου χάρισε για να κρύβω την ουλή στον λαιμό. «Γιατί πρέπει να την κρύβω;» τον είχα ρώτησα πιο παλιά «Δεν την κρύβεις. Την προστατεύεις» μου είχε απαντήσει αινιγματικά.
Όλα τα λεωφορεία που περνούν από μπροστά μου έχουν λάθος πινακίδες. Όχι αυτό, πάει αλλού , όχι εκείνο, επίσης πάει σε άλλη κατεύθυνση. Αλλά μόλις το είδα κατάλαβα.
«Νάτο. Αυτό είναι το δικό μου.» Λευκή επιγραφή στο σιδερένιο κούτελο,μεγάλες μπλέ καρέκλες, μισογεμάτο. Τέλειο!

Κάνω νόημα. Σταματά, οι πόρτες του ανοίγουν διάπλατα.
Μου μιλάνε; Μου λένε κάτι και εγώ δεν το καταλαβαίνω ή το κατανοώ αλλά το απορρίπτω;
Αποφεύγω τις βαθιές σκέψεις. Μεσημέρι καταμεσής της λεωφόρου το μόνο που ζητάς είναι η δροσιά και ο προορισμός. Ανεβαίνω. Κάθομαι στην πρώτη θέση. Η οδηγός γυρνά και με κοιτά χαμογελώντας. Κάπου την έχω δει...χμμμ ίσως ναι ή ίσως μοιάζει με οποιαδήποτε μυστηριώδη γυναίκα που έχω συναντήσει στην ζωή μου.

«Που πάτε;» την ρωτάω
«Κάνουμε όλη την διαδρομή» μου απαντά γελαστή προσφέροντάς μου ένα πράσινο μήλο.
«Περίμενα πολλή ώρα αλλά τελικά ήρθατε» είπα λίγο επικριτικά κάνοντας νόημα στην Ζαν να φύγει μέσα από το μήλο μου.

Δεν είναι σωστό να τρως τους συντρόφους σου κάνοντας πως δεν τους βλέπεις.

Ανεβήκαμε βουνά που πρώτη φορά έβλεπα, περάσαμε μέσα από μονοπάτια δύσβατα. Κάθε φορά απορούσα πως χωρούσε αυτός ο σιδερένιος ελέφαντας να διασχίζει δρομάκια
χωρίς να πέφτει στους γκρεμούς που υπήρχαν δεξιά και αριστερά. Κιβωτός γίναμε σε ορμητικά ποτάμια που κατάπιναν σπίτια και αρχαία δέντρα. Αποφύγαμε προφήτες με πύρινη ρομφαία, όπλο θανατηφόρο στα χέρια τους. Παρακάμψαμε σάρκινα χαλάσματα αλλά δεν ξεφύγαμε από κάποιους ζωντανούς. Μαζί τους συγκρουστήκαμε όμως συνεχίσαμε αποφασισμένοι. Ω Κύριε, μέχρι και βράχους ανεβήκαμε και συνεχίσαμε διαβαίνοντάς τους κατά μήκος του άστοργου σώματός τους. Κάθε φορά που σκαρφαλώναμε και έναν από τους πέτρινους κύκλωπες, η οδηγός μου έδινε και ένα μήλο.
Μου έκλεινε συνομωτικά το μάτι λέγοντας μου

‘Η ουσία είναι να μην το σκέφτεσαι. Δεν είναι τίποτα άλλο παρά λακούβες, ογκώδεις μεν αλλά λακούβες’

Υπήρξαν στάσεις που κατέβηκαν αρκετοί γιατί ζαλίστηκαν στην πορεία και η οδηγός φοβούμενη μην λερώσουν το πάτωμα με τα άδεια σωθικά τους, τους κατέβαζε στην πρώτη στάση που συναντούσαμε. Όταν απομακρυνόμαστε, τους κοίταζα και ένιωθα την καρδιά μου να αιμορραγεί. Αφού είχαν γλυτώσει την επώδυνη διαδρομή γιατί ένιωθα τέτοια λύπη;

Μπορείς να φανταστείς λοιπόν, αγαπημένε μου Μόμπυ, την θλίψη μου όταν το λεωφορείο έκανε την τελική του στάση στο σημείο όπου είχα επιβιβαστεί.

«Αυτό ήταν; Τόση ταλαιπωρία για να φτάσω πάλι στο ίδιο σημείο;» ρώτησα οργισμένη την οδηγό

«Αλλά αυτό ζητούσες» μου είπε ξαφνιασμένη
«Ίσως δεν το γνώριζες όμως αυτό το λεωφορείο σε πάει εκεί όπου εσύ επιθυμείς ακολουθώντας τον χάρτη σου»

Και στο είπα, είπε η Ζαν θυμωμένη, σταμάτα να μετράς τα ίδια όνειρα.

.................

:):):) Καλό βράδυ πεινασμένο ;); Τρίτη, Νοεμβρίου 09, 2010
mat είπε...: Ξερω την Αχυρένια σου , οπως ξερω και τα βαγονια που να προσπεράσουν το ενα το αλλο και ομοια της μηχανης θελουν γινουν .
Το μονο που καταφερνουν ειναι να διαβρώνουν τις γραμμές και να εκτροχιαζονται μαζι με τους λαθρεπιβατες , πανω απο γεφυρες αστήριχτης επιθυμίας .
( Με τους τόνους εχω τσακωθει) :Ρ; Τρίτη, Νοεμβρίου 09, 2010
ΜΑΡΙΑ Ρ. είπε...: "Η απεγνωσμένη αναζήτηση για νόημα με οδηγεί στην εφεύρεσή του ..."

by "Girl in a Straw" ;)

:):) μου αρέσει η ευγλωττία σου,mat

όπως επίσης αγαπώ την οριστική ρήξη σου με τους κανόνες :):); Τρίτη, Νοεμβρίου 09, 2010
mat είπε...: πρωτα ειχε ερθει η ριξη χιαστού σαν συνοδευτικο της ριξης των φρενων οταν
απεγνωσμενα ζητουσα να θυμηθω εστω κι εναν κανονα να δεηθώ , ο μονος που φανεροθηκε αργοτερα ηταν εκεινος ο μετρικος που απόδοσε την αποσταση του γκρεμου με μια εκπληκτική λεπτομερεια ... :Ρ :); Τρίτη, Νοεμβρίου 09, 2010
ΜΑΡΙΑ Ρ. είπε...: victorious comment :):); Τρίτη, Νοεμβρίου 09, 2010
Γεωργία είπε...: μερικές φορές μπερδεύομαι.
αγαπώ την ποίηση ενός ανθρώπου,
οπότε και τον άνθρωπο ή αγαπώ τον άνθρωπο άρα και την ποίηση του?
αλλά, διαβάζοντας το απόσπασμα, υπερισχύει αυτή τη στιγμή το πρώτο.

υγ. πάντα πεινασμένη για Μ.Ρ.

:):); Τετάρτη, Νοεμβρίου 10, 2010
Δημήτρης είπε...: Επαναλαμβανόμενες κηδείες
τα όνειρα που γέρασαν
ξανά να ‘χαιρετούν‘.

Ρε συ έχει ψωμί εδώ,
επαναλαμβάνω!

Αυτός ο ιστότοπος
είναι για τους χορτασμένους,
εξιλέωση και κάθαρση.; Τετάρτη, Νοεμβρίου 10, 2010
ΜΑΡΙΑ Ρ. είπε...: γεωργία μου ταπεινά σε ευχαριστώ.
χαιρετώ σε φίλη μου :):)

-------------

Ξιφολόγχη

κάποτε ένα μικρό κορίτσι καθόταν
στον κατάλευκο φράχτη ενός γκρίζου ουρανού. Με την ριγέ φουστίτσα της να φτάνει μέχρι τ' αλώβητα γόνατα
και τα μάτια της ντυμένα με ένα σκούρο ζευγάρι γιαλιά ήταν αξιοθέατο για τους περαστικούς διαβάτες του ουρανού. Στο ένα της χέρι κρατούσε ένα κομμάτι σκοινί
που έφτανε ίσαμε κάτω στην γη και στο άλλο ένα νεκρό πολυαγαπημένο όνειρο. Ένα παλαίμαχο γεράκι δεν άντεξε. κάθησε στο πλευρό της και την ρώτησε τι έκανε ολομόναχη ανάμεσα στα μη ανθρώπινα μέρη.

"αλλά έφτασα στο τέλος της ερώτησης, κύριε - απάντησε ντροπαλά. Νάτην! την κρατώ στο χέρι μου πεθαμένη. Κι έχω ρίξει δόλωμα
στην γη μη τυχόν και βρώ πάλι την αρχή της. Ή έστω κάτι που να δικαιολογεί την μοναξιά μου"

........

ευχαριστώ σε, Δημήτρη Δικαίε :); Τετάρτη, Νοεμβρίου 10, 2010

Δημοσίευση σχολίου

Dark Virtual Poetry

Dark Virtual Poetry σημαίνει αποκάλυψη της Σκοτεινής Ανθρώπινης Πλευράς. Δεν στοχεύει στην Εσταύρωση Πιστεύω ούτε στη γελοιοποίηση Ηθών. Δεν υποκύπτει όμως στους συντηρητικούς ευνούχους, αξιολύπητα τέκνα μιας ανέραστης, νεκρής κοινωνίας. Δεν διαφημίζει , δεν ψάχνει για οπαδούς. Ίσα Ίσα τους απεχθάνεται . Ενδιαφέρεται Μόνο για αληθινούς φίλους αναγνώστες. Σκοπός της Μαρίας Ρ. η Απομυθοποίηση Ανθρώπων και Θεών.Δεν υπάρχει προορισμός και οι διαδρομές είναι ασχημάτιστες.

Η Γη πυρπολείται απο υπ-ανθρώπους αλλά εμείς ακόμα υπάρχουμε και κανείς δεν μπορεί να μας στερήσει τη ξιφολόγχη των λέξεων

9 Νοε 2010

Persona non grata

9 σχόλια:

Dark Virtual Poetry

Δημοφιλείς αναρτήσεις

Περιοδικό

Alex Papadiamantis

Εκπομπή Πολιορκίες

Εμπόδια Φτερά

Blog Archive

Esta Loca

Σελίδες

"Tο Ποντίκι"

28 μέρες Κατολίσθησης

Στα Πέρατα του Κόσμου σου

The Banker