Η αιωνιότητα που τελειώνει

1η ανεπίδοτη επιστολή

Αγαπητέ Jean

Σου γράφω με λιγόθυμη ψυχή και δάκτυλα που δύσκολα περπατούν.
Η μικρή αιωνιότητα φτάνει στο τέλος της.
Το αίμα εγκαταλείπει γοργά τον μύθο.
Μικρά κόκκινα χελιδόνια αποδημούν
στόμα άνεργο και κοσμούν το λευκό μαντηλάκι κιτρινισμένης άνοιξης.
Μόνη υποδέχομαι τον χειμώνα
πιο μόνη από ποτέ.
Το σφύριγμα του τρένου όλο πιο κοντά και ίσα που προφταίνω να συντριβώ
από το βάρος των αναμνήσεων.
Όσα πρόσφερα δεν ήταν δικά μου.
Όσα μου χαρίστηκαν ξοδεύτηκαν στα μπαλώματα.
Ελάχιστοι την πόρτα μου χτυπούν.
Τα μάτια ξέμειναν από ισχυρισμούς και το νερό χύθηκε χωρίς αιτία.
Σου γράφω με την ανταρκτική στα γόνατα ξαπλωμένη
και δάκτυλα που φοβούνται την φωτιά.
Ο αγέρας δεν ανασταίνει τα πλαστικά λουλούδια.
Το χιόνι χορεύει στο πάτωμα.
Ανάπηρος ο καθρέφτης αρνείται να κοιτάξει.
Το σιφόνι φύτρωσε δόντια.
Οι κούπες απολιθώματα στον νεροχύτη
και μια μικρή αράχνη νοικιάζει τα κατακάθια τους.
Το παλτό σκονίζεται στην ίδια θέση.
Μόνος θεατής έγκλειστης μοναξιάς.

Η μικρή αιωνιότητα γκρεμίζεται.
Και ίσα ίσα που προλαβαίνει να σου μηνύσει.

Jean,

Κάποτε σ’ αγάπησα πολύ ...


Μαρία Ροδοπούλου