24 Απρ 2016

Φιμωμένων Διαμάχες





Αλαβάστρινες φλέβες
κι εσύ λοστρόμος εφήμερων
Σηματωρός θανάτου
και γιατί είναι σημαντικός;
Μήπως όλοι δεν τον ανταμώνουμε;
το ίδιο όμως συμβαίνει και με την ζωή…
Υστέρημα διάνοιας  και οι λέξεις
καρκίνος του λάρυγγα
πεθαμένα μελισσοκομικά λεξικά
 μόνο θανάσιμα κεντριά ωοτοκούν
κι ο πλοηγός υψώνει το χέρι
κανείς μην ανασαίνει…

Εγώ ο χρόνος
      η πυξίδα
             εγώ
                           η απώλεια
                           ο ναρκομανής
                              που σου ρουφάει την φωνή

 « αλλά ο άνθρωπος πολεμάει για τα όν…»
λέει η αγαπημένη
την διακόπτω βιαστικά
Μόλις είπες το πιο σημαντικό ρήμα
που καταργεί οποιοδήποτε ουσιαστικό
επίθετο
αιτία
σκοπό

Κωπηλατώ στις λασπωμένες στεριές
στα λευκά αποστεωμένα κελιά
των μαχών σου
Άσχημοι νεκροί
όμορφοι νεκροί
Όλοι ευπρόσδεκτοι της σημαίας
που γι’ασπίδα κουβαλάς

θα βάψω
 τις πατούσες με τα χρώματα
που υπερασπίζεσαι
θα ράψω το πολεμικό ύφασμα
στους αστραγάλους

Οι ιαχές σκίζουν τις σελίδες μου στα δύο
Σκορπίζομαι…

Σκληρή στεριά
όλα τα αποχρωματίζει
όλα τα ξηλώνει

τι είναι αυτό που την φύση μας αλλάζει, αναρωτιέσαι
Αλλά, αγαπημένη, εδώ είναι το σταυροδρόμι
Δεν είναι η φύση μας το ζητούμενο
παρά μονάχα δεδομένο
το πιο ισχυρό, ναι
όμως γιατί τότε ψάχνεις το τέλος
πριν καν αρχίσεις;

Δεν είμαι αυτό που γέννησες
αλλά είμαι αυτό που θα σκοτώσεις

Νίκες
ήττες
Όλες στοιβαγμένες σ’ ένα καρυδότσουφλο
έρμαιο φανταστικών ούριων ανέμων

κάποτε σ ονειρεύτηκα χλωμή
και με θάμπωσες
                με την απόμακρη ομορφιά σου




Κι όμως
αδιάφορες οι αντιρρήσεις
των φιμωμένων







Μαρία Ροδοπούλου




Dark Virtual Poetry

Dark Virtual Poetry σημαίνει αποκάλυψη της Σκοτεινής Ανθρώπινης Πλευράς. Δεν στοχεύει στην Εσταύρωση Πιστεύω ούτε στη γελοιοποίηση Ηθών. Δεν υποκύπτει όμως στους συντηρητικούς ευνούχους, αξιολύπητα τέκνα μιας ανέραστης, νεκρής κοινωνίας. Δεν διαφημίζει , δεν ψάχνει για οπαδούς. Ίσα Ίσα τους απεχθάνεται . Ενδιαφέρεται Μόνο για αληθινούς φίλους αναγνώστες. Σκοπός της Μαρίας Ρ. η Απομυθοποίηση Ανθρώπων και Θεών.Δεν υπάρχει προορισμός και οι διαδρομές είναι ασχημάτιστες.

Η Γη πυρπολείται απο υπ-ανθρώπους αλλά εμείς ακόμα υπάρχουμε και κανείς δεν μπορεί να μας στερήσει τη ξιφολόγχη των λέξεων

Αλλά πάντα
υπάρχει το αύριο
που γεννά νέες προσδοκίες
νέα αινίγματα
νέα θαύματα

Σήμερα θ’ αρκεστούμε
στη σιωπή


Μ.Ρ
Οι υποτελείς μέρες
σπαταλώνται άνετα
στην αυτοτελή μας δυστυχία
καθώς τρέφονται
τα γύφτικα ερπετά
απ'την αυτάρκεια
του πόνου μας


Μ.Ρ.

Alex Papadiamantis

Blog Archive