Φιμωμένων Διαμάχες

Αλαβάστρινες φλέβες
κι εσύ λοστρόμος εφήμερων
Σηματωρός θανάτου
και γιατί είναι σημαντικός;

Μήπως όλοι δεν τον ανταμώνουμε;
το ίδιο όμως συμβαίνει και με την ζωή…

Υστέρημα διάνοιας  και οι λέξεις
καρκίνος του λάρυγγα
πεθαμένα μελισσοκομικά λεξικά
 μόνο θανάσιμα κεντριά ωοτοκούν
κι ο πλοηγός υψώνει το χέρι
κανείς μην ανασαίνει…

Εγώ ο χρόνος
      η πυξίδα
             εγώ
                           η απώλεια
                           ο ναρκομανής
                              που σου ρουφάει την φωνή

 « αλλά ο άνθρωπος πολεμάει για τα όν…»
λέει η αγαπημένη
την διακόπτω βιαστικά
Μόλις είπες το πιο σημαντικό ρήμα
που καταργεί οποιοδήποτε ουσιαστικό
επίθετο
αιτία
σκοπό

Κωπηλατώ στις λασπωμένες στεριές
στα λευκά αποστεωμένα κελιά
των μαχών σου
Άσχημοι νεκροί
όμορφοι νεκροί

Όλοι ευπρόσδεκτοι της σημαίας
που γι’ασπίδα κουβαλάς

θα βάψω

 τις πατούσες με τα χρώματα
που υπερασπίζεσαι
θα ράψω το πολεμικό ύφασμα
στους αστραγάλους

Οι ιαχές σκίζουν τις σελίδες μου στα δύο
Σκορπίζομαι…

Σκληρή στεριά
όλα τα αποχρωματίζει
όλα τα ξηλώνει

τι είναι αυτό που την φύση μας αλλάζει, αναρωτιέσαι
Αλλά, αγαπημένη, εδώ είναι το σταυροδρόμι
Δεν είναι η φύση μας το ζητούμενο
παρά μονάχα δεδομένο
το πιο ισχυρό, ναι
όμως γιατί τότε ψάχνεις το τέλος
πριν καν αρχίσεις;

Δεν είμαι αυτό που γέννησες
αλλά είμαι αυτό που θα σκοτώσεις

Νίκες
ήττες

Όλες στοιβαγμένες σ’ ένα καρυδότσουφλο
έρμαιο φανταστικών ούριων ανέμων

κάποτε σ ονειρεύτηκα χλωμή
και με θάμπωσες
                με την απόμακρη ομορφιά σου



Κι όμως
αδιάφορες οι αντιρρήσεις
των φιμωμένων

Μαρία Ροδοπούλου