Σκιές που γείρανε στο παρελθόν
κι ένα σεντούκι άδειο απ’αναμονές
η γυναίκα που δεν είναι πια κορίτσι
τρύπιες κάλτσες ανάπηρων καιρών
και χαλασμένα κουδουνάκια
στα νεκρά καπέλα γελωτοποιών
Κι εσύ, αγαπημένο σκιάχτρο,
πια δεν συγκλονίζεις
Σου το’πα
η απάντηση ξεπέρασε την ερώτηση
Χθες βράδυ ονειρεύτηκα
ότι χόρευα στην Μεδίνα
κάτω απ’τις πύλες του βεζύρη
Και ξάφνου καταμεσής σκοτάδι
ένας απατεώνας ήλιος
βεβήλωσε τ’όνειρο
Εκείνα τα φεγγάρια
σε λιγώνουν πια
αντί να σε μαγεύουν
Εξάλλου, η μαγεία ανήκει στους τρελούς
που στ’όνειρά τους ξεφαντώνουν
Μαρία Ροδοπούλου
