20 Μαΐ 2017

Άνισος Πόλεμος



Βρώμικα μπαλκόνια στις λέξεις
ακινητοποιημένες σκιές στα δάκτυλα
κίτρινη η ανάσα του αγέρα στα χείλη
Πνιγόμαστε στους διαμελισμένους κόλπους
γαλάζιας γυναίκας
Η γυναίκα με την μυρωδιά της θάλασσας
στα μάτια
με τα μικρά νησιά
στα ξέπλεκα πόδια της
σε εμφύλιο πόλεμο
με τα άρρωστα σανδάλια
Αρχάριος ιστός καυχιέται
για την άσημη κρατούμενή του
Σαστισμένοι θεοί
στον νου της τσακώνονται
ένα αρμυρό ενσταντανέ
μες στην νεκρή νύκτα
η ψυχή τρελό όχημα
σε σπασμένες πόλεις
σε πόλεις λαβύρινθους
σε πόλεις γεμάτες έλκη
Με αστυνομική προστασία
οδηγείται στην αγχόνη
Τόση αγάπη πως ξαφνικά βουβάθηκε;
Προχθές έκοψαν
την τελευταία ελιά
κανείς δεν μίλησε
κανείς δεν έκλαψε
ούτε ένας δεν θυμήθηκε

Κάποτε μια νάρκη
έσκασε στην αγκαλιά της
γέμισε ο κόσμος θάλασσα
η θάλασσα γέννησε αστέρια
τ αστέρια ουρανό
κι εκείνος έβαψε με γαλάζιο γέλιο
την κατάλευκη ποδιά της

Αλλά εκείνη σε αιώνια παλίρροια
παγιδευμένη
Η γυναίκα με την μυρωδιά της άνοιξης
στα μάτια
πολέμησε με λύσσα τον χειμώνα
απροετοίμαστη για την παγωμένη πολιορκία
Το αηδόνι
κατρακύλησε από τα στήθια της
στο κύμα 
Η γυναίκα
με την μυρωδιά της αγάπης στα μάτια
αφοπλισμένη από βήματα
ξέχασε να χορεύει
Κομματιασμένος πίνακας
παραδόθηκε
σε έναν άπειρο δεσμοφύλακα
στο μουσείο χαμένων ονείρων


Μαρία Ροδοπούλου


Dark Virtual Poetry

Dark Virtual Poetry σημαίνει αποκάλυψη της Σκοτεινής Ανθρώπινης Πλευράς. Δεν στοχεύει στην Εσταύρωση Πιστεύω ούτε στη γελοιοποίηση Ηθών. Δεν υποκύπτει όμως στους συντηρητικούς ευνούχους, αξιολύπητα τέκνα μιας ανέραστης, νεκρής κοινωνίας. Δεν διαφημίζει , δεν ψάχνει για οπαδούς. Ίσα Ίσα τους απεχθάνεται . Ενδιαφέρεται Μόνο για αληθινούς φίλους αναγνώστες. Σκοπός της Μαρίας Ρ. η Απομυθοποίηση Ανθρώπων και Θεών.Δεν υπάρχει προορισμός και οι διαδρομές είναι ασχημάτιστες.

Η Γη πυρπολείται απο υπ-ανθρώπους αλλά εμείς ακόμα υπάρχουμε και κανείς δεν μπορεί να μας στερήσει τη ξιφολόγχη των λέξεων

Αλλά πάντα
υπάρχει το αύριο
που γεννά νέες προσδοκίες
νέα αινίγματα
νέα θαύματα

Σήμερα θ’ αρκεστούμε
στη σιωπή


Μ.Ρ
Οι υποτελείς μέρες
σπαταλώνται άνετα
στην αυτοτελή μας δυστυχία
καθώς τρέφονται
τα γύφτικα ερπετά
απ'την αυτάρκεια
του πόνου μας


Μ.Ρ.

Alex Papadiamantis

Blog Archive