19 Οκτ 2017

21η μέρα Κατολίσθησης



Αλλά τώρα
κάποιες φορές ακούει τα βήματά του
αργά
θανάσιμα
άσκοπα
όπως ακριβώς την κοιτάει ο έξω κόσμος
ανεξιχνίαστος προορισμός το βλέμμα
"σου αντιγυρίζει την άβυσσο"


Ποτέ δεν πίστευε
    στ αδέξια βήματα της μοίρας
Αλλά ξάφνου
        έπαθε παράκρουση το μονοπάτι της
με μια ψυχρή διαύγεια
     σάρωσε
        ό, τι μέχρι τώρα θαρρούσε αήττητα
η ανατολή
        πια
ξεκινά ανίατη
       από την δύση
και καταλήγει στα σανατόρια του νότου

Φαρμάκι
   το ελάχιστο νερό
στάζει μαυρίλα η φύση

ένα πάτσουγορκ αρρώστιας
       κάνει απλωτές στον ουρανό
κι οι πληγές του
         μάραναν τους αγρούς

Χθες βράδυ στάθηκε διστακτικός
           στο άνοιγμα της πόρτας
Την κοίταξε κι έκλεισε με πάταγο
         την είσοδο στα θεριά
               έρχονταν λιμασμένα ξοπίσω του
Ανέβηκε τις σκάλες
       αφήνοντας πίσω του μικρά κόκκινα ψίχουλα
Ο Χάνσελ ψυχορραγεί
     κι αυτή
          στο παλιό πληγωμένο τραπέζι
               καθισμένη
κοιτά τα χέρια της
        Μας τέλεψαν οι καιροί των ανιχνεύσεων
μουρμούρισε

Το λιβάνι στη σοφίτα
         καιγόταν μέχρι κοντά χαράματα
ανυποψίαστο
        για το σήμερα

Κάποτε θα ξοδέψω μια ολόκληρη ζωή
           αγαπώντας το παρελθόν
είπε εκείνος
         πριν μείνει για πάντα στο παρόν

 
                                               Σαν το όνειρο
                                                   που δεν έζησε
                                               έτσι κι η ζωή
                                                  ένας δρόμος
                                                      

που δεν έβγαζε πουθενά...



Μαρία Ροδοπούλου

12 Οκτ 2017

22η ημέρα Κατολίσθησης



Βαραίνει τα βλέφαρα ο θάνατος
όταν πάλι πεταρίσουν
χλωμές σκηνές η προβολή


Ένας γδούπος στο μπάνιο
   Όλες οι προφητείες, κάποτε,
αληθινές σε ορκίζουν
Έκλεισε σφιχτά τα μάτια
       φιμώνω όραση
η ακοή, εξάλλου, εξ αίματος αδερφή
      Ο καθρέφτης
 από πριν είχε ραγίσει
           αγαπημένε
Το πρωί ξεκίνησε ένα γράμμα
   ανακάλυψε ότι είχε ξεχάσει
τις χειροποίητες λέξεις
   ό, τι είχε απομείνει από τα παλιά
    ένα σεμέν κορνιζαρισμένο
    στη βάση της σκάλας
«τόσο κοντά αλλά μακριά σου»
   Το πατάκι της εξώπορτας
         έχει βρωμίσει
κι αυτός απόμακρη θύμηση

     Πυρκαγιά στο πουθενά
πάγος στη Σαχάρα

μετά τη σιωπή
   κινά ο τρόμος το ταξίδι

10 σκαλιά
   ένας θάνατος
και μια σταλιά αίμα
             τους κρατάει χωριστά

Για πόσο ακόμα;




Μαρία Ροδοπούλου

9 Οκτ 2017

23η ημέρα Κατολίσθησης



Οι ανταύγειες
πρόσφατου παρελθόντος
σπάνε σε ανέκφραστα μάτια
σούρσιμο
καλλιεργημένων
νεκρών ποδιών
άναρθρες κραυγές
και μια ανήμερη αθωότητα
στα πεινασμένα σαγόνια
Η κάμαρη  
άδειες μνήμες
σταματημένα βαγόνια τα θεριά
ξεπηδούν απ’ τη σάρκα του
κι όμως υπάρχει μια τρυφερότητα
στην λησμονιά της ανθρωπιάς

Παρόλα αυτά
χθες βράδυ άνθισε για πρώτη φορά
το νυχτολούλουδο

αθόρυβα

Ανίδεο
σκληρό
σκορπάει τη μυρωδιά
ανάμεσα στην ανυπεράσπιστη φρίκη
των τελευταίων ημερών

Εξάλλου
οι εκδοχές ανθρώπων
είναι αδιάφορες



Μαρία Ροδοπούλου

1 Οκτ 2017

24η Ημέρα Κατολίσθησης


Και επειδή η κάθε μέρα
μας ισοπεδώνει
χωρίς καν την νύχτα να προσδοκά
Ένα ρολόι χωρίς δείκτες
και τα παπούτσια της χωρίς κορδόνια
άδειο από παιδικές αρρώστιες
το πάρκο
Κάποτε με ζωντανούς κοιμήθηκα
αλλά δεν ήταν αρκετό
μια αχτίδα φωτός στα κοιμητήρια
είναι λίγο
Ακόμα κι όταν ακούς τους λυγμούς
των δέντρων
Σκύβουν πάνω από τα κεραμίδια
της εγκαταλελειμμένης οικίας  
Πλέκει κοτσίδες τα περασμένα
προσπαθώντας να κρατήσει
αγέραστο το βάζο της προσπάθειας

ποιος εμπαίζει ποιον;

πίνει το τσάι της
και στα φύλλα που έχουν κολλήσει στο πάτο
διαβάζει την ανιαρή αιωνιότητα

Μια μικρή στάλα αίματος
κυλάει χαρούμενη
από την μύτη της

Κοιτάει το πεζοδρόμιο
Γεμάτο ανίατα φτερά πεσόντων ανθρώπων

Τι υπέροχος κόσμος
για τις εκτρεφόμενες μύγες…

Και επειδή η κάθε μέρα
μας νεκρώνει
χωρίς καν να’χουμε πια ανάγκη
την ματαιότητα




Ακόμα ο κόσμος γεννοβολάει θάνατο...





Μαρία Ροδοπούλου

Dark Virtual Poetry

Dark Virtual Poetry σημαίνει αποκάλυψη της Σκοτεινής Ανθρώπινης Πλευράς. Δεν στοχεύει στην Εσταύρωση Πιστεύω ούτε στη γελοιοποίηση Ηθών. Δεν υποκύπτει όμως στους συντηρητικούς ευνούχους, αξιολύπητα τέκνα μιας ανέραστης, νεκρής κοινωνίας. Δεν διαφημίζει , δεν ψάχνει για οπαδούς. Ίσα Ίσα τους απεχθάνεται . Ενδιαφέρεται Μόνο για αληθινούς φίλους αναγνώστες. Σκοπός της Μαρίας Ρ. η Απομυθοποίηση Ανθρώπων και Θεών.Δεν υπάρχει προορισμός και οι διαδρομές είναι ασχημάτιστες.

Η Γη πυρπολείται απο υπ-ανθρώπους αλλά εμείς ακόμα υπάρχουμε και κανείς δεν μπορεί να μας στερήσει τη ξιφολόγχη των λέξεων

Αλλά πάντα
υπάρχει το αύριο
που γεννά νέες προσδοκίες
νέα αινίγματα
νέα θαύματα

Σήμερα θ’ αρκεστούμε
στη σιωπή


Μ.Ρ
Οι υποτελείς μέρες
σπαταλώνται άνετα
στην αυτοτελή μας δυστυχία
καθώς τρέφονται
τα γύφτικα ερπετά
απ'την αυτάρκεια
του πόνου μας


Μ.Ρ.

Alex Papadiamantis

Blog Archive