23 Ιαν 2018

15η Ημέρα Κατολίσθησης



Αχ αυτά τα οικολογικά ψέματα
άνετα χωράει μέσα τους η ουτοπία
Ψευδαίσθηση δηλώνω
χωρίς γεωγραφικούς προσδιορισμούς

Πυρηνικές αλήθειες, αγαπημένη μου, λέω
εδώ και ένα εκατομμύριο ζωές
θάνατο



Κάποια μέρα θα πεθάνω
σκέφτηκε
η ανακύκλωση φταίει
κι οι ακριβές σακούλες
Πόσες αποδείξεις
να χωρέσω
στην δήλωση υποταγής;
αλλά ίσως αυτή την φορά
θα φύγω νωρίτερα
απ όσο οι άλλοι περιμένουν
όμως πολύ αργότερα
από τις δικές μου προσδοκίες

Έστω κι έτσι

θα συνεχίσω να περπατάω
στον καμένο πλανήτη

στοιχειωμένη ύπαρξη
χωρίς συνείδηση

ελπίζω
πόρνη λέξη

ψεύτρα λέξη
μόλις διαγράφτηκε από το λεξικό
των πρώην ανθρώπων

Ζωή



Μαρία Ροδοπούλου

22 Ιαν 2018

16η Ημέρα Κατολίσθησης

Κανείς δεν πήρε χαμπάρι
οι μέρες είχαν ανελέητα γεράσει


Και κάποτε παίρνει την σειρά του
χωρίς ανακοίνωση
ο εφημερεύων
καταχθόνιος
θάνατος
ακουμπάει το καπέλο του
πάνω στην κώμη πικρών ημερών
κι η ζωή που φάνταζε περίσσια
ξάφνου ελάχιστη την θωρείς
Μεθώ με τις τελευταίες γουλιές της
καθώς καταβροχθίζεται
Κάποια μέρα
θα με βρουν πνιγμένη στο αίμα
το δικό μου
των άλλων
δεν έχει σημασία
Το κουδούνι χτύπησε
τελευταία φορά
σήμερα το πρωί
ακριβώς στις 9 το πρωί
Κατέβηκα τρέχοντας τα σκαλιά
Δεν ήταν κανείς
Μόνο μια σύντομη
νεκρή
σαπισμένη
περιπέτεια
Απέδωσα τον χτύπο
στην αδεξιότητα
της κίνησης
Ένα μικρό ατύχημα
που παλιώνει στον ρημαγμένο κήπο

Τίποτα δεν ήταν πιο κουραστικό
από την ανάβαση στην κρυψώνα

Τελευταία τα σκαλοπάτια
μοιάζουν με φαγωμένη Οδύσσεια
χωρίς
μια έστω φανταστική
ή και πεθαμένη
Ιθάκη


Μαρία Ροδοπούλου





10 Ιαν 2018

17η ημέρα κατολίσθησης


Κι όμως ακόμα φαίνονται οι δρόμοι
Τα πλακόστρωτα πεζοδρόμια
ίσα-ίσα που έχουν κάποια φύλλα πεσμένα
Απεργία οι οδοκαθαριστές
Αναθεματισμένοι
τι περισσότερο να καθαρίσετε
ούτε η αξιοπρέπεια δεν έμεινε
να σκοτίζει τα φανάρια
που αναβοσβήνουν τρελαμένα
από την έλλειψη
Κι οι σκιές έχουν πιάσει ρίζες βαθιές
γι’ αυτό, απελπισία,
μην μου στέλνεις ραβασάκια
Καταπίνουν το μελάνι
τα πεθαμένα στόματα
Πέρασαν οι καιροί
που οι νεκροί σιωπούσαν

Τώρα πια
με νύχια γαμψά
ράβουν στη φόδρα τους  
τη σάρκα
γρυλλίζουν πεινασμένοι

Κι εμείς αγνοούμενοι ονείρων
στον τρόμο περπατάμε


Μαρία Ροδοπούλου

Dark Virtual Poetry

Dark Virtual Poetry σημαίνει αποκάλυψη της Σκοτεινής Ανθρώπινης Πλευράς. Δεν στοχεύει στην Εσταύρωση Πιστεύω ούτε στη γελοιοποίηση Ηθών. Δεν υποκύπτει όμως στους συντηρητικούς ευνούχους, αξιολύπητα τέκνα μιας ανέραστης, νεκρής κοινωνίας. Δεν διαφημίζει , δεν ψάχνει για οπαδούς. Ίσα Ίσα τους απεχθάνεται . Ενδιαφέρεται Μόνο για αληθινούς φίλους αναγνώστες. Σκοπός της Μαρίας Ρ. η Απομυθοποίηση Ανθρώπων και Θεών.Δεν υπάρχει προορισμός και οι διαδρομές είναι ασχημάτιστες.

Η Γη πυρπολείται απο υπ-ανθρώπους αλλά εμείς ακόμα υπάρχουμε και κανείς δεν μπορεί να μας στερήσει τη ξιφολόγχη των λέξεων

Αλλά πάντα
υπάρχει το αύριο
που γεννά νέες προσδοκίες
νέα αινίγματα
νέα θαύματα

Σήμερα θ’ αρκεστούμε
στη σιωπή


Μ.Ρ
Οι υποτελείς μέρες
σπαταλώνται άνετα
στην αυτοτελή μας δυστυχία
καθώς τρέφονται
τα γύφτικα ερπετά
απ'την αυτάρκεια
του πόνου μας


Μ.Ρ.

Alex Papadiamantis

Blog Archive