Παράσημα Αργίας

«Σταμάτησα πια, είπε η συνοδηγός μου. Κουράζομαι γρήγορα και ξεχνιέμαι σ’ ένα πέτρινο παγκάκι με πόδια ανοικτά στην οργή τους. Ενώ εκείνοι προχωρούν σε ομαδική αυτοκτονία μέσα μου, εγώ τελειώνω με το πάσο μου στο κάθε στόμα ξεχωριστά. Με τα λεφτά τους αγοράζω κάθε φορά και ένα καινούριο τσιμεντένιο τρενάκι. Είμαι εξαιρετική μηχανοδηγός των βαρέων και ανθυγιεινών. Κατόπιν με παίρνει η ώρα και χάνω την ευκαιρία να μπω στην λίστα αναμονής.

Αλλά δεν θυμώνω. Αλείφω την πλάτη μου με ξένες συγχωνεύσεις και γυρίζω σπίτι με τα χέρια σηκωμένα σε πλήρη παράδοση. Ταϊζω τα παιδιά και μετά ξαπλώνω δίπλα στον μονογενή ναό της γυναικείας μου ολοκλήρωσης.»

«Οδυνηρά αποψιλώνομαι, της απάντησα αποφεύγοντας επιδέξια μια περαστική εκτός πορείας δυστυχία – ποιός έχει χρόνο ν’ ασχολείται με τα εκτροχιασμένα; -

Που και που συμμετέχω σε τελετές αργίας κίνησης. Δέχομαι παράσημα για τα κουρνιασμένα απλήρωτα στους κομμένους μαστούς μου. Μετά αργοπορημένη ξεκινώ για όλα εκείνα που ούτως ή άλλως δεν θα προλάβαινα. Φτάνω στο γραφείο καθυστερημένη και κάτωχρη από τον αυξανόμενο πανικό. Ανακατεύω τα χαρτιά, μπερδεύω τις λέξεις και ξαναγράφω τις ίδιες εντολές στα ξεθωριασμένα σημεία των αφημένων προσώπων. Με τον μισθό μου αγοράζω
κάθε φορά και ένα νέο ταγιέρ εξομοίωσης. Είμαι γενική διευθύντρια παραγωγής κλωνοποιημένων ευθυνών. Το απόγευμα φεύγω χωρίς να έχω προλάβει να τακτοποιηθώ στην αδιαφορία τους.

Αλλά δεν θυμώνω. Κάνω μασάζ στα γεμάτα φλεβίτη πόδια μου με ξένες μετοχές και γυρίζω σπίτι με τα χέρια σηκωμένα σε πλήρη παράδοση. Διαβάζω τα παιδιά και μετά ξαπλώνω πλάι στον μονογενή ναό της γυναικείας μου αποθέωσης»

Το βουητό της κυκλοφορίας ήταν το μόνο που έσπαζε για λίγο την σιωπή που απλώθηκε ανάμεσά μας.

Η λέαινα που ήταν νωχελικά ξαπλωμένη στο πίσω κάθισμα, φτερνίστηκε δυνατά τους ρύπους της συζήτησης. Μια δυο τρείς φορές.

Η αλήθεια είναι, πως προσπαθήσαμε σκληρά να χωρέσουμε τις αιλουροειδείς μας καμπύλες στο αρθριτικό πρόσωπό τους, είπε.

Δεν με εξέπληξε καθόλου όταν με χάρη πήδηξε μέσα μας πετώντας τις μονοθεϊστικές γόβες στα διπλανά πρότυπα.

Ό,τι απέμεινε από τα κουρελιασμένα ρούχα δόθηκε στα σκυλιά που μάταια συνεχίζουν τις έρευνες με την μύτη κολλημένη στην απόβλητη μυρωδιά μας.

Κάπου κάπου
κουράζομαι να είμαι η τιμώμενη replica
στα παρασημοφορεμένα δείπνα
μολυσμένων χαρεμιών
Ξεπλένω τις σκέψεις
με μια γερή δόση πεισματάρικου ονείρου
για να διώχνω το γάριασμα που προκαλεί
η καθημερινή ρύπανση
στους αστράγαλους
της θηλυκότητάς μου


Μαρία Ροδοπούλου