Aπορριματοφόρα μάτια vs ολόγιομης σελήνης.

Δεν φταίνε τα σκουπίδια που ξεχειλίζουν τους κάδους.
Μήτε ο κύριος με το γέρικο μπαστούνι που αφήνει τον οβολό του
στα απορριπτέα πειράματα αλληλοφαγωμένης ύπαρξης.
Είναι που τα μάτια μου πλειοδότησαν στον σκουπιδοφάγο διαγωνισμό.
Απορριματοφόρα άφθονων περιττωμάτων με πινακίδα τελετών στα βλέφαρα.

«Διανυκτερεύουμε ρομαντικής σελήνης»

Δεν φταίνε οι σκιές που καραδοκούν στις λεωφόρους όπου περνώ.
Φταίνε τα χέρια μου. Προς τα πάνω κοιτούν με αναποδογυρισμένες φλέβες.
Κουτσομπόλες με ελεγχόμενη εκροή αίματος.
Ελεύθεροι επαγγελματίες μουντζώνουν δακρυσμένο φεγγάρι
την ώρα που βογγά στο κέντρο τους χοντρή βελόνα.

Δεν φταίει ο ανελκυστήρας που παίρνω κάθε βράδυ.
Μήτε ο κύριος με την σακάτικη μαγκούρα που αφήνει συνταξιούχα
δάκτυλα στο μπράτσο μου.

"Πατήστε όποιο κουμπί θέλετε. Μόνο μην σταματήσετε πουθενά."

Φταίνε οι εκλεγμένες κόρες που δεν επιθυμούν να κόψουν τον δεσμό
με την πραγματικότητα. Κοιτάχτε και λίγο προς τα πάνω,
φωνάζει το κρυφό δωμάτιο.
Τίποτα.
Αλληλεγγύη κουφών και σκουπιδιών.

Είναι και αυτός ο μπάρμαν μεταξύ Φιλολάου και Κατεχάκης.
Με πόθο απαντά στο ικετευτικό σφηνάκι. Ό,τι περισσεύει το μαζεύει με τις
φούχτες του και με κερνάει πάλι από την αρχή.

«Κάθε φορά που πλημμυρίζω σε ερωτεύομαι»

Δεν φταίει αυτός. Φταίει ο ιανός λώρος. Από την μία οι χωματερές
Από την άλλη το φεγγάρι.
Εγώ στην μέση με λυμένα τα σπορτέξ και μάτια λαβωμένα.

Δεν φταίω εγώ.

Τα μάτια φταίνε. Αποβάλλουνε σκουπίδια και κλέβουνε πανσέληνο.




Μαρία Ροδοπούλου


_αφιερωμένο σ' εκείνους που έμαθαν να ζουν με το προδοτικό λώρειο όνειρο._