Σχεδόν αλλά όχι...

Φαίνεται ότι ο χρόνος κι εγώ
συναντιόμαστε που και που
Προβληματίζομαι όταν σκέφτομαι τις ώρες
μεταξύ των ραντεβού σαν την μικρή κάμπια
που περιμένει την δοξασμένη μεταμόρφωσή της

τι σκέφτεται όσο περιμένει;
Τι περιμένει όσο θέλει;

Τι θέλει όσο, άθελά της, εξελίσσεται;

Σαν το τηλεσκόπιο
που σχεδόν φέρνει τον ουρανό στα μάτια σου
Λυπάμαι
που θα σ’ απογοητεύσω, αγάπη μου
αλλά αυτό το «σχεδόν» καταστρέφει
Κι σ’ αυτό το σημείο της μίζερης ιστορίας μας
μεταξύ των «συμβάντων»
βγαίνει ο σκώρος

ένα νυσταγμένο πλάσμα ή ένα ύπουλο μυαλό;


Μαρία Ροδοπούλου