Τι παράδοξο. Όσο ψηλώνει η μέρα, εγώ σκύβω.
Καθώς ο ήλιος δύει στα χρόνια μου
τείνω να σκέφτομαι όλο και περισσότερο
τις λέξεις που με οδήγησαν εδώ
Κάποιος θα μπορούσε να διαφωνήσει
και να πει
οι λέξεις που οδηγήθηκαν από σένα
Είναι αυτή η μικρή λεπτομέρεια
ενεργητικού ή παθητικού χειρισμού
που συνιστά μια ανακουφιστική
αποποίηση ευθύνης
Δεν αναποδογυρίζω τα γράμματα
Δεν είμαι μάγισσα ούτε ξέρω να ερμηνεύσω
την οδύνη σου την ώρα
που χάνομαι στον οργασμό της ένωσης
Σκύβω μέχρι τα γόνατα
Oι γάμπες
βυθισμένες στα χαμένα
δύσκολα προσμετρούν
την υπολειμματική αξία μου
Κι όσο λιγοστεύει η ωφέλιμη ζωή
του πάγιου σώματός μου
γυρίζω τις κίτρινες σελίδες
του γενικού καθολικού
δεν με λυπούν οι αποσβέσεις
αλλά δακρύζω μόλις αντικρίζω
τ’ αποσβεσμένα
Μου φαίνονται τόσο μακρινά
σαν να μην ήταν ποτέ κομμάτι
της αρχικής μου αξίας
Μια ιστορία που αποφάσισαν
οι λέξεις χρέωση και πίστωση
Το υπόλοιπο έως ότου ροκανιστεί κι αυτό
ανήκει σε μένα
Ένα ασημένιο ποδήλατο
- hey Silver drive me away -
ένα αγόρι
- το όνομα έχει αποσβεσθεί -
ένας θάνατος
- αναπόσβεστη αξία απώλειας -
ένα τραγούδι
- για να σε θυμάμαι -
ένα ποίημα
- για μένα γραμμένο -
ένα ταξίδι
- για σένα προορισμένο -
Αλληλουχίες και επαναλήψεις
σε διαφορετικά μοτίβα
Ένα καντήλι
με διαφορετική
κάθε φορά προσευχή για καύσιμο
κι
ο έρωτας
ένας άλυτος
κύβος με χρώματα
που δεν θα ταιριάξουν ποτέ
στην ηδονή της οδύνης μας
Μαρία Ροδοπούλου
