Κι όμως ακόμα φαίνονται οι δρόμοι
Τα πλακόστρωτα πεζοδρόμια
ίσα-ίσα που έχουν κάποια φύλλα πεσμένα
Απεργία οι οδοκαθαριστές
Αναθεματισμένοι
τι περισσότερο να καθαρίσετε
ούτε η αξιοπρέπεια δεν έμεινε
να σκοτίζει τα φανάρια
που αναβοσβήνουν τρελαμένα
από την έλλειψη
Κι οι σκιές έχουν πιάσει ρίζες βαθιές
γι’ αυτό, απελπισία,
μην μου στέλνεις ραβασάκια
Καταπίνουν το μελάνι
τα πεθαμένα στόματα
Πέρασαν οι καιροί
που οι νεκροί σιωπούσαν
Τώρα πια
με νύχια γαμψά
ράβουν στη φόδρα τους
τη σάρκα
γρυλλίζουν πεινασμένοι
Κι εμείς αγνοούμενοι ονείρων
στον τρόμο περπατάμε
Μαρία Ροδοπούλου
