1η μέρα Κατολίσθησης

Τόσους ωκεανούς
επώνυμου τρόμου
διέσχισα
για να καταλήξω στην φρίκη
του Κανένα

Έλαμπε ανύποπτη η μέρα
ή, απλώς, είχε αποφασίσει
την ανήξερη να υποδυθεί

τα παιδιά έστεκαν στον δρόμο
με το βάρος μας στους εύθραυστους ώμους
εκτός από ένα
ανυπάκουο χόρευε το τέλος
στο πέτρινο πεζοδρόμιο
πάνω σ ‘ ένα συφοριασμένο πατίνι

όλοι εμείς βράζαμε
την αναμονή σε ένα ηλεκτρικό μπρίκι

κανείς δεν είδε τις φλέβες
που ξάφνου σκουλήκια γέμισαν
ούτε ένας μικρός χρησμός
δεν παρενέβη
κι όλες οι προφητείες
κούρνιασαν μαστουρωμένες
στο τριχωτό στόμα
ενός κατώτερου διαβολάκου

με τα μάτια στραμμένα στον υπόνομο
λάβαμε το «χρίσμα»

κι εκείνη
χαϊδεύοντας την τρυφερή κοιλιά
νεκρού αγοριού
στην σοφίτα ανέβηκε

μετέωρη
στείρα
τρελαμένη της προσμονής

ποιος τώρα θα βυζαίνει
το αίμα
που τρέχει από τα χείλη

ακόμα κι η δυστυχία
περνάει από έλεγχο
στα πορθμεία του θανάτου

εκείνη
δεν επιλέγει ν’ ακολουθήσει  
όσο ακόμα πρόσημο
έχουνε οι μέρες

Χειρότερο από το μίσος
είναι ο οίκτος
σκέφτηκε
τραβώντας το παραβάν του πόνου

Εξάλλου
τόσους λυγμούς ίσαμε τώρα άντεξε...



Μαρία Ροδοπούλου


Υ.Γ.

Ευχή για το 2019...

Μακριά από εμάς η φρίκη
ο τρόμος
κι οι λυγμοί...

Είθε να είστε όλοι καλά