Μικρές ταξιδιωτικές ιστορίες

Έρχονται φορές που ξεμένω από επιθυμίες
και τότε εξουθενωμένη περπατώ μέχρι την λεωφόρο.
Άλλοτε γοργά ξεμακραίνει καμπουριασμένη από το βάρος της ματαίωσης
και κάποτε είναι τόσο κοντά
που όλο και κάποιον αγγελιοφόρο με σιδερένιο δούρειο ίππο βρίσκω.

"Που πάτε, κυρία;" ρωτάει με την υποταγή σε όλα αυτά που δεν πρόκειται
ποτέ να συμβούν μεταξύ μας.
"Στο αεροδρόμιο" απαντώ με την χαρά να φουσκώνει ασυγκράτητα στα στήθια μου.
"Θα ταξιδεύσετε;" ρωτάει αγνοώντας την οροπέδια ευτυχία μου.

"Αλλά όχι, απλά η πηνελόπεια ανοχή μου που και που ασφυκτιά στην κιβωτό
της πραγματοποιημένης αιωνιότητας και δραπετεύω στα check in των ξένων.
Στέκομαι χαμογελαστή, αμίλητη στην ουρά - ένα στρατιωτάκι εκπαιδευμένο
σε σύντομες εχθροπραξίες και μεγάλης διάρκειας ανακωχές.
Ακούω τις μικρές ταξιδιωτικές ιστορίες και χαιδεύω τρυφερά τα απωλεσθέντα.
Μετά τους φορώ όλους λευκή σημαία στην ισόβια μνήμη και επιστρέφω ηττημένη.
Είμαι η αποταμίευση της ελάχιστης συμφοράς ανθρώπων. "

"Πόσο μοιάζουμε, κυρία μου. Εσείς φερέφωνο κατάθεση και εγώ η μακάρια σπατάλη σας.
Και μετά λένε πως δεν γεννηθήκαμε για να συμπληρώνουμε ο ένας τον άλλον.
Πάνε χρόνια που δεν ταξιδεύω πια παρά μόνο με τους επιβάτες στο πίσω κάθισμα. Σε γη και ουρανό, από αφετηρία σε στάση και από στάση πάλι σε αφετηρία καταπτοημένα τελωνεία. Ανάμεσά τους γυναίκες με μαγκωμένες μήτρες και άνδρες με αραιοκατοικημένα λαγόνια. Μια φορά ταξίδευσα ανυπεράσπιστος συνόρων και παραλίγο να πεθάνω αιχμάλωτος στα εξαθλιωμένα στρατόπεδα των ταπεινών και καταφρονεμένων. Από τότε, τα πρωινά μαζεύω λυπημένες ιστορίες αδιαμαρτύρητων ενοικιαστών και τις νύχτες κατεβαίνω στο φωταγωγημένο λιμάνι. Εκεί ξοδεύω αδιάκριτα σε αυτές που επαγγέλονται
ό,τι εμείς οι υπόλοιποι διαφεύγουμε, όλα αυτά που εσείς με μετριοπάθεια θωπεύετε."

Στον γυρισμό μένουμε πάντα σιωπηλοί. Λίγο πριν κατεβώ, με πιάνει σφιχτά από τον καρπό
Το φιλοδώρημα λόγος προσγείωσης.

"Το ξέρετε πως έτσι αποφεύγω να διηγηθώ την δική μου ιστορία. Κάπου στην μέση την άφησα
και τώρα φοβάμαι να γυρίσω πίσω για να την ανταμώσω. Μπορεί να έχει χωρίς εμένα συνεχίσει. Μπορεί να γέρασε ίσως και να έχει πεθάνει. Ή το χειρότερο στην απουσία μου ν΄άνθισε αποτελέσματα ενώ εγώ εξορίστηκα κατά την άφιξη των πρώτων συμπτωμάτων αυτοβιογραφίας"



Μαρία Ρoδοπούλου