22 Νοε 2010

Μικρές ταξιδιωτικές ιστορίες



Έρχονται φορές που ξεμένω από επιθυμίες

και τότε εξουθενωμένη περπατώ μέχρι την λεωφόρο.

Άλλοτε γοργά ξεμακραίνει
καμπουριασμένη από το βάρος της ματαίωσης
και κάποτε είναι τόσο κοντά
που όλο και κάποιον αγγελιοφόρο με σιδερένιο δούρειο ίππο βρίσκω.


"Που πάτε, κυρία;" ρωτάει με την υποταγή σε όλα αυτά που δεν πρόκειται

ποτέ να συμβούν μεταξύ μας.
"Στο αεροδρόμιο" απαντώ με την χαρά να φουσκώνει ασυγκράτητα στα στήθια μου.

"Θα ταξιδεύσετε;" ρωτάει αγνοώντας την οροπέδια ευτυχία μου.


"Αλλά όχι, απλά η πηνελόπεια ανοχή μου που και που ασφυκτιά στην κιβωτό

της πραγματοποιημένης αιωνιότητας και δραπετεύω στα check in των ξένων.
Στέκομαι χαμογελαστή, αμίλητη στην ουρά - ένα στρατιωτάκι εκπαιδευμένο
σε σύντομες εχθροπραξίες και μεγάλης διάρκειας ανακωχές.
Ακούω τις μικρές ταξιδιωτικές ιστορίες και χαιδεύω τρυφερά τα απωλεσθέντα.
Μετά τους φορώ όλους λευκή σημαία στην ισόβια μνήμη και επιστρέφω ηττημένη.
Είμαι η αποταμίευση της ελάχιστης συμφοράς ανθρώπων. "

"Πόσο μοιάζουμε, κυρία μου. Εσείς φερέφωνο κατάθεση και εγώ η μακάρια σπατάλη σας.

Και μετά λένε πως δεν γεννηθήκαμε για να συμπληρώνουμε ο ένας τον άλλον.
Πάνε χρόνια που δεν ταξιδεύω πια παρά μόνο με τους επιβάτες στο πίσω κάθισμα. Σε γη και ουρανό, από αφετηρία σε στάση και από στάση πάλι σε αφετηρία καταπτοημένα τελωνεία. Ανάμεσά τους γυναίκες με μαγκωμένες μήτρες και άνδρες με αραιοκατοικημένα λαγόνια. Μια φορά ταξίδευσα ανυπεράσπιστος συνόρων και παραλίγο να πεθάνω αιχμάλωτος στα εξαθλιωμένα στρατόπεδα των ταπεινών και καταφρονεμένων. Από τότε, τα πρωινά μαζεύω λυπημένες ιστορίες αδιαμαρτύρητων ενοικιαστών και τις νύχτες κατεβαίνω στο φωταγωγημένο λιμάνι. Εκεί ξοδεύω αδιάκριτα σε αυτές που επαγγέλονται
ό,τι εμείς οι υπόλοιποι διαφεύγουμε, όλα αυτά που εσείς με μετριοπάθεια θωπεύετε."

Στον γυρισμό μένουμε πάντα σιωπηλοί. Λίγο πριν κατεβώ, με πιάνει σφιχτά από τον καρπό

Το φιλοδώρημα λόγος προσγείωσης.

"Το ξέρετε πως έτσι αποφεύγω να διηγηθώ την δική μου ιστορία. Κάπου στην μέση την άφησα

και τώρα φοβάμαι να γυρίσω πίσω για να την ανταμώσω. Μπορεί να έχει χωρίς εμένα συνεχίσει. Μπορεί να γέρασε ίσως και να έχει πεθάνει. Ή το χειρότερο στην απουσία μου ν΄άνθισε αποτελέσματα ενώ εγώ εξορίστηκα κατά την άφιξη των πρώτων συμπτωμάτων αυτοβιογραφίας"



Μαρία Ρoδοπούλου

6 σχόλια:

ΑιμίλιοςEmilius είπε...

...είπες θα κρυφτώ πίσω από κείνο
το μοναχικό σύννεφο
με το τατουάζ στον ώμο του
κι όταν ξανάρθω
θα είμαι πριν από πολύ καιρό...
Β.Π. "ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ"
Καλημέρα Ms R.
Αιμ

ΜΑΡΙΑ Ρ. είπε...

Έφταιγε το tip που άφησε στην βροχή.
Ήταν παραπάνω από το αντίτιμο
πολυσυζητημένου ουρανού.

Οι ιστορίες μικρα tattoo που καλύπτουν παλιές ουλές. ή μήπως τις αποκαλύπτουν?

Καλησπέρα Αιμ :):)

ευχαριστώ σε για τον όμορφο στίχο

Γεωργία είπε...

ακόμη και η θωπεία τους,
το είδες κι εσύ, μέτρια είναι.
Μαρία μου, σκληρές κάποιες "ταξιδιωτικές" μέρες...

:):)

mat είπε...

Το ψηλοτερο σημειο της Ευρωπης ειναι η δυτικη κορυφή του Elbrus στον Καυκασο 5621 μ . Εκει λοιπον εχουν ελαχιστοι ανεβη κι αυτο γιατι οπως λεει ο ορειβατικός μύθος πρεπει να εχεις αγνη ψυχή για να γευτεις την παγωμενη ανασα της κορυφης αυτης .
Ετσι κι οι "μικρες ταξιδιωτικες ιστοριες" , για να τις δεις , να τις νοιωσεις σε βαθος , πρεπει να εχεις αγνα "ματια" με παραμερισμενο "θελω" , οσο και να ειναι επιμελημενη η αποφυγη η απουσια ειναι αυτη που κραυγαζει και ανθιζει στα συμπτωματα ...

κρυβομαι στις κορυφες
~σφυριζει ο αγερας~
μα καθε ανοιξη
ξεπηδα και μια αφηγηση

Απο καρδιας ευχαριστω ...

ΜΑΡΙΑ Ρ. είπε...

Γεωργία μου! Η θωπεία πάντα μέτρια είναι εν αντιθέσει με το χάδι :)
Και ναι κάποια ταξίδια είναι πικρά αλλά χωρίς την γεύση αυτή πως θα αναγνωρίζαμε το αντίθετό της?

:)

ΜΑΡΙΑ Ρ. είπε...

Mat ρομαντική μου ψυχή!! :):)

Δεν φταίω εγώ. Φταίει αυτή που κάθεται πάντα δίπλα μου. Και εμφανίζεται μόνο μέσα από τα δάκτυλα
που της δανείζω αθέλητα.

Εγω σ' ευχαριστώ :):)

Dark Virtual Poetry

Dark Virtual Poetry σημαίνει αποκάλυψη της Σκοτεινής Ανθρώπινης Πλευράς. Δεν στοχεύει στην Εσταύρωση Πιστεύω ούτε στη γελοιοποίηση Ηθών. Δεν υποκύπτει όμως στους συντηρητικούς ευνούχους, αξιολύπητα τέκνα μιας ανέραστης, νεκρής κοινωνίας. Δεν διαφημίζει , δεν ψάχνει για οπαδούς. Ίσα Ίσα τους απεχθάνεται . Ενδιαφέρεται Μόνο για αληθινούς φίλους αναγνώστες. Σκοπός της Μαρίας Ρ. η Απομυθοποίηση Ανθρώπων και Θεών.Δεν υπάρχει προορισμός και οι διαδρομές είναι ασχημάτιστες.

Η Γη πυρπολείται απο υπ-ανθρώπους αλλά εμείς ακόμα υπάρχουμε και κανείς δεν μπορεί να μας στερήσει τη ξιφολόγχη των λέξεων

Αλλά πάντα
υπάρχει το αύριο
που γεννά νέες προσδοκίες
νέα αινίγματα
νέα θαύματα

Σήμερα θ’ αρκεστούμε
στη σιωπή


Μ.Ρ
Οι υποτελείς μέρες
σπαταλώνται άνετα
στην αυτοτελή μας δυστυχία
καθώς τρέφονται
τα γύφτικα ερπετά
απ'την αυτάρκεια
του πόνου μας


Μ.Ρ.

Alex Papadiamantis

Blog Archive