6 Νοε 2010

Η κυρία επί των αγνώστων


Aυτό το δωμάτιο με καθρεφτίζει από παντού.

Έχω σε κάθε γωνία του χωρέσει αλλά με ξεχειλίζει.



Η άγνωστη απέναντί μου επιμένει να ρωτά ποιά είμαι.

Είμαι η κυρία επί των αγνώστων, απαντώ περιπαικτικά.

Ναι αλλά εγώ προσκάλεσα την ανώνυμη
που απλώνει τα μη παραληφθέντα στην βροχή για να στεγνώσουν.


Εκείνη παγιδευμένη ανάμεσα σε δύο ολόσωμους καθρέφτες προδίδεται από την προοπτική του εκλειπόντος τρίτου. Μακάρια η μνήμη του αλλά ποτέ δεν την ζήσαμε. Έτσι ανάγκας και η όραση πείθεται. Κοιταζόμαστε. Όσο λιγοστεύουμε το χώμα τόσο πληθαίνουν τα μαλλιά. Όσο ελαττώνουμε την σάρκα τόσο κατεβαίνουν τα μαλλιά προς την πέτρα. Σαν εκείνη την κοπέλλα που την θάψανε με ζωντανή πλεξούδα. Αλλά διαμαρτυρήθηκαν έντονα οι φαλακροί γείτονες και χωρίς πολλές διαδικασίες την έβγαλαν. Της ξύρισαν το κεφάλι από τα όνειρα και λιώνει ήσυχη πια.

Στεκόμαστε πιο άκρη και από την άκρη τους. Προς την αντίθετη κατεύθυνση των συμπληγάδων αντανακλάσεων. Τόσα χρόνια κοιτάζαμε και δεν βλέπαμε. Τώρα απλά μυρίζουμε τα μάτια που κρύβουν την δαλιδά με σπασμένα ψαλίδια.

Δεν πειράζει, είπαμε κοιτώντας πλάγια της απομάκρυνσης.
Λύνουμε την κοτσίδα και μόνο η μία μας βρυχάται ελαφρώς καθώς όλοι οι αργοναύτες γκρεμίζονται στην πέτρα με θόρυβο.
Ο Σαμψών απέναντι μας θριαμβεύει των μικρών αστεροειδών που έπαιζαν χρόνια κρυφτό στις σκαλωσιές μας.

Και χορεύει σαν τρελλός πάνω στα γιαλιστερά ολοκαίνουρια ψαλίδια μας.


Μαρία Ροδοπούλου

ΥΓ.

Το κείμενο δανείστηκε την κοπέλα που μακραίναν τα μαλλιά της μετά θάνατον
από το βιβλίο "Το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου" του Γ.Γ.Μαρκές.

μη γελιόμαστε. η αιωνιότητα είναι για τους εφευρισκόμενους θεούς. μόνο.
ούτε καν για τους εφευρέτες τους.κι ας είμαστε πολλοί.

4 σχόλια:

Δημήτρης είπε...

Τελικά, τα προεξέχοντα
σήμερα θριαμβεύουν.
Κοιτάζοντας κλεφτά,
δε θα ξαναπομακρυνθώ.

Δύσκολο,
που κρατάς τον αναγνώστη σε ένα δωμάτιο
δίχως να πλήττει. Και τι δεν είχε το σημερινό σου. Να που, χωρίς ακόμη
να έχω γεράσει, διαβάζω σα να μένει
τόσο λίγο.

*μην ξανακλείσεις τα σχόλια, σε παρακαλώ.
Όσοι έφυγαν, πίσω δε γυρίζουν
γιατί νομίζουν πως εδώ, "ψωμί" πια δεν έχει.
ΤΩΡΑ, αρχίζουμε να τρώμε πραγματικά
(καταλαβαίνεις)

ΜΑΡΙΑ Ρ. είπε...

o άρτος που διαμοιράζει το συναίσθημα δεν έχει τελειωμό. Το ήξερε ο Πρώτος.

Ξιφολόγχη

ποιός νοιάζεται για το μουχλιασμένο ψωμί του αύριο
όταν έχει την γλυκιά πείνα
του σήμερα?

προς το παρόν θα ζήσω
θα ζήσουμε.
Τι θα γίνει μετά;
Ποιος νοιάζεται για το μετά όταν έχει το τώρα;

ΑιμίλιοςEmilius είπε...

άγγελος

τόσο μελάνι στον αγέρα
κι όμως κατέβαινε συχνά στον κήπο μας
ντυμένη στα λευκά
κι άναβε με την άκρη των χειλιών της
έναν έναν τους σβησμένους κρίνους

Αιμ

ΜΑΡΙΑ Ρ. είπε...

πρόσφυγας της νύκτας
μέρα στα μάτια δάνειζε
για να ξεγελάει
τους ίσκιους

ευχαριστώ σε Βασίλειε :):)

Dark Virtual Poetry

Dark Virtual Poetry σημαίνει αποκάλυψη της Σκοτεινής Ανθρώπινης Πλευράς. Δεν στοχεύει στην Εσταύρωση Πιστεύω ούτε στη γελοιοποίηση Ηθών. Δεν υποκύπτει όμως στους συντηρητικούς ευνούχους, αξιολύπητα τέκνα μιας ανέραστης, νεκρής κοινωνίας. Δεν διαφημίζει , δεν ψάχνει για οπαδούς. Ίσα Ίσα τους απεχθάνεται . Ενδιαφέρεται Μόνο για αληθινούς φίλους αναγνώστες. Σκοπός της Μαρίας Ρ. η Απομυθοποίηση Ανθρώπων και Θεών.Δεν υπάρχει προορισμός και οι διαδρομές είναι ασχημάτιστες.

Η Γη πυρπολείται απο υπ-ανθρώπους αλλά εμείς ακόμα υπάρχουμε και κανείς δεν μπορεί να μας στερήσει τη ξιφολόγχη των λέξεων

Αλλά πάντα
υπάρχει το αύριο
που γεννά νέες προσδοκίες
νέα αινίγματα
νέα θαύματα

Σήμερα θ’ αρκεστούμε
στη σιωπή


Μ.Ρ
Οι υποτελείς μέρες
σπαταλώνται άνετα
στην αυτοτελή μας δυστυχία
καθώς τρέφονται
τα γύφτικα ερπετά
απ'την αυτάρκεια
του πόνου μας


Μ.Ρ.

Alex Papadiamantis

Blog Archive