Η κυρία επί των αγνώστων

Aυτό το δωμάτιο με καθρεφτίζει από παντού.
Έχω σε κάθε γωνία του χωρέσει αλλά με ξεχειλίζει.


Η άγνωστη απέναντί μου επιμένει να ρωτά ποιά είμαι.

Είμαι η κυρία επί των αγνώστων, απαντώ περιπαικτικά.

Ναι αλλά εγώ προσκάλεσα την ανώνυμη
που απλώνει τα μη παραληφθέντα στην βροχή για να στεγνώσουν.

Εκείνη παγιδευμένη ανάμεσα σε δύο ολόσωμους καθρέφτες προδίδεται από την προοπτική του εκλειπόντος τρίτου. Μακάρια η μνήμη του αλλά ποτέ δεν την ζήσαμε. Έτσι ανάγκας και η όραση πείθεται. Κοιταζόμαστε. Όσο λιγοστεύουμε το χώμα τόσο πληθαίνουν τα μαλλιά. Όσο ελαττώνουμε την σάρκα τόσο κατεβαίνουν τα μαλλιά προς την πέτρα. Σαν εκείνη την κοπέλλα που την θάψανε με ζωντανή πλεξούδα. Αλλά διαμαρτυρήθηκαν έντονα οι φαλακροί γείτονες και χωρίς πολλές διαδικασίες την έβγαλαν. Της ξύρισαν το κεφάλι από τα όνειρα και λιώνει ήσυχη πια.

Στεκόμαστε πιο άκρη και από την άκρη τους. Προς την αντίθετη κατεύθυνση των συμπληγάδων αντανακλάσεων. Τόσα χρόνια κοιτάζαμε και δεν βλέπαμε. Τώρα απλά μυρίζουμε τα μάτια που κρύβουν την δαλιδά με σπασμένα ψαλίδια.
Δεν πειράζει, είπαμε κοιτώντας πλάγια της απομάκρυνσης.
Λύνουμε την κοτσίδα και μόνο η μία μας βρυχάται ελαφρώς καθώς όλοι οι αργοναύτες γκρεμίζονται στην πέτρα με θόρυβο.
Ο Σαμψών απέναντι μας θριαμβεύει των μικρών αστεροειδών που έπαιζαν χρόνια κρυφτό στις σκαλωσιές μας.

Και χορεύει σαν τρελλός πάνω στα γιαλιστερά ολοκαίνουρια ψαλίδια μας.


Μαρία Ροδοπούλου

ΥΓ.

Το κείμενο δανείστηκε την κοπέλα που μακραίναν τα μαλλιά της μετά θάνατον
από το βιβλίο "Το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου" του Γ.Γ.Μαρκές.

μη γελιόμαστε. η αιωνιότητα είναι για τους εφευρισκόμενους θεούς. μόνο.
ούτε καν για τους εφευρέτες τους.κι ας είμαστε πολλοί.