Dark Virtual Poetry: Έξωση

11 Νοε 2010

Έξωση

Τι σπαραγμός κι αυτός.
Ο θάνατος στον θάνατο
να μην αρκείται.
Και εσύ με χέρια
κόκκαλα γεμάτα
από μάρμαρα κυκλωμένος
εις αναμονή θαυματουργής εξόρυξης

Λευκοντυμένος
με στόμα
κεριά λιωμένα
μπουκωμένο
με τις κνήμες σου γυμνές
να μην μπορούν
σπατάλη να υποστηρίξουν

από μάρμαρα πολιορκημένος
φρικτή προσμονή
αναστάσιμης εκσκαφής

Τι σπαραγμός κι αυτός.
Ο θάνατος στον θάνατο να μην αρκείται
αλλά ν' αποζητά σώου οριστικής αλήθειας.

Κι εσύ
λησμονιά αναπόφευκτη
μεταξύ θρήνου μακρινού
τωρινής έξωσης

και παντοτινής στέρησης.

Μαρία Ροδοπούλου

εμπνευσμένο από το παρακάτω κείμενο του Mat

"Στο ένα χερι το μισοφαγωμένο όνειρο
με τον φράκτη συνομιλούσε
δυο μετρα από την γη το χωριζαν
κι ένα σώμα μοναχικής αλήθειας
Ως αγριο ύδνον σπάραζε
που γύρευε η ανασκαφή
απ' την αρχή να το βυζάξει
λἐς και δεν έφτανε η απόσταση ..."

2 σχόλια:

Δημήτρης είπε...: Δυο γκρεμοί
Δυο θάνατοι
τόσο προσωπικοί
που αλοίμονο, ο σχολιασμός των,
θα προσέβαλε τον σχολιαστή
κι όχι το κείμενο. Διότι το κείμενο
ανήκει στη στιγμή
καθώς, είναι με τόση ένταση γραμμένα.
Τελεία (.); Πέμπτη, Νοεμβρίου 11, 2010
ΜΑΡΙΑ Ρ. είπε...: Το έκανα πάλι.
Κάθε δέκα χρόνια
τα καταφέρνω.

Ένα είδος κινούμενου θαύματος
Το δέρμα μου
ως ναζιστική λάμπα φωτεινό
Το δεξί μου πόδι

Βαρίδι για χαρτιά
Το πρόσωπο χωρίς χαρακτηριστικά
Κομψό εβραικό λινό

Ξεφλούδισε την χαρτοπετσέτα
Ω εχθρέ μου
Σε τρομάζω;

H μύτη
τα πηγάδια των ματιών
η οδοντοστοιχία;
Η μπαγιάτικη ανάσα
μια μέρα θα χαθεί

Σύντομα
Σύντομα η σάρκα
από τάφο φαγωμένη
πάλι σε μένα θα επιστρέψει

Και είμαι μια χαμογελαστή γυναίκα.
Είμαι μόνο 30 ετών
Και σαν την γάτα
Εννιά φορές μόνο μπορώ να πεθάνω

Βρίσκομαι στην Τρίτη φορά
Τι αθλιότητα
κάθε δεκαετία ν’ αφανίζεις

Πόσα εκατομμύρια ξέφτια
Το πλήθος τρώγοντας φυστίκια
Σπρώχνεται για να με δει.

Με ξετυλίγουν
Από την κορφή έως τα νύχια
Το μεγάλο ξεγύμνωμα
Κύριοι, Κυρίες
Αυτά είναι τα χέρια μου
Τα γόνατά μου.
Μπορεί να είμαι δέρμα και οστά

Αλλά είμαι πάντα η ίδια γυναίκα

Την πρώτη φορά που συνέβη ήμουν δέκα ετών.
Ήταν ατύχημα.

Την δεύτερη το εννοούσα.
Να διαρκέσει και ποτέ να μην γυρίσω πίσω.
Λικνιζόμενη αποτραβήχτηκα

Σαν κοχύλι.
Έπρεπε να φωνάξουν και να φωνάξουν.
Τα σκουλήκια από πάνω μου να βγάζουν
σαν πέρλες λιγδιασμένες

Το να πεθαίνεις είναι μία τέχνη
Όπως και οτιδήποτε άλλο
Και εγώ είμαι εξαιρετική στην τέχνη αυτή

Το κάνω τόσο καλά που είναι σαν κόλαση
Το κάνω τόσο καλά που μοιάζει αληθινό
Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι είμαι ταλαντούχα.

Είναι εύκολο να το κάνω σ’ ένα κελί
Είναι εύκολο να το κάνω και να μένω ακίνητη.
Είναι ένα θέατρο.

Καταμεσής του πρωινού ανασταίνομαι
Στο ίδιο μέρος
Με το ίδιο πρόσωπο
Με την ίδια αγριότητα

Και όλοι φωνάζουν ενθουσιασμένοι

«Είναι Θαύμα!»
Τότε λιποθυμώ
Αλλά υπάρχει μία χρέωση

Για να δείτε τις ουλές μου
Θα σας χρεώσω
Για να ακούσετε την καρδιά μου

Κάπως έτσι γίνεται

Θα πληρώσετε
Θα πληρώσετε πολύ ακριβά
Για μία λέξη ή για ένα άγγιγμα
Ή για μια σταγόνα αίμα

Ή για μια τούφα των μαλλιών μου
Ή για ένα ρούχο μου

Ετσι λοιπόν, Herr Doctor
Έτσι λοιπόν, Κύριε Εχθρέ.

Είμαι το έπος σας
Είμαι ο θησαυρός σας
Το αγνό χρυσαφένιο μωρό
που λιώνει εμπρός σ’ ένα ουρλιαχτό

Στριφογυρίζω και καίγομαι.
Μην νομίζετε όμως πως υποτιμώ το μεγάλο ενδιαφέρον σας

Στάχτη στάχτη
Με σκαλίζετε
Σάρκα κόκκαλα
Τίποτα δεν υπάρχει εκεί

Μια πλάκα σαπούνι
Μια βέρα
Ένα χρυσό δόντι

Κύριε μου
Δαίμονά μου
Φυλάξου.
Φυλάξου.

Μέσα από τις στάχτες
Αναδύομαι με πορφυρά μαλλιά
και απ’ την ανάσα μου φαγώνονται οι άντρες

Λαίδη Λάζαρος - Σύλβια Πλάθ

ελεύθερη απόδοση

Μαρία Ρ.

για σε Δημήτρη Δικαίε; Πέμπτη, Νοεμβρίου 11, 2010

Δημοσίευση σχολίου