Οι κόρες της μέρας
που αρνήθηκαν να γεννηθούν
ήταν η αιτία
εκείνης
που άπλωσε
κουβέρτα ματωμένη
στα χυμένα σπλάχνα
μπροστά της στάθηκε
Ζωή
όμορφη
μα ονειροπόλα πλανεύτρα
mind you
εργόχειρο αφημένο
στην παλιά ξύλινη καρέκλα
ακόμα η τρελή
κρατάει τον ρυθμό
ζαρωμένο παρελθόν
ανήσυχη μασέλα
ήταν η μέρα
που η λύπη στάθηκε ακίνητη
με κομμένη την ανάσα
αποστηθίζει θάνατο
Μου τελείωσαν και τα τσιγάρα
συλλογίστηκε
ενώ άνοιγε τις κουρτίνες
δέκατη τρίτη παράσταση
οπλισμένης αλλοφροσύνης
ηθοποιοί
ένας γείτονας
ο Θεός
κι ο μαραγκός του
παίξανε τα ρέστα τους
αλλά μόνο μία η σφαίρα στη θαλάμη
οι υπόλοιποι εαυτοί τους
αλωνίζουν
σάπιο
θερίζουν
οικτρό αδιέξοδο
Και τι δεν θα’ δινα
ψέματα να βλέπω
Μαρία Ροδοπούλου
