Dark Virtual Poetry

Είμαι σ’ εκείνο το δωμάτιο που όλο μακραίνει
αδειάζοντας την ακινησία σ’ ένα ύπνο βαθύ
Εδώ τα πάντα χιονίζουν
ακόμα και τα μάτια της
ακόμα και η ταπετσαρία στον τοίχο
Εκείνο το γκρίζο όσο μεγαλώνει
τόσο κοντά μου έρχεται
Η σκόνη παραπέτασμα
Κάλυψη εκ προθέσεως γεροντικών σκιών
Σε λήθαργο το κορίτσι
τα πεινασμένα δόντια μου στον λαιμό της
Οι γερανοί πετούν πιο πάνω από το αργόσυρτο μήκος
Σαν την λεοπάρδαλη, αφήνουν πάνω μου τα ίχνη τους
παρατηρητές
της μοναδικής εποχής που τρώει τις σάρκες των αδερφών της
Όλα σωπαίνουν πιο βαθιά ακόμα και από του χιονιού
την ασημοντυμένη μελωδία
Η αγάπη με αγάπη στις φλέβες μου γλιστράει
Εκείνη νυχτώνει πριν προλάβει να φέξει
Να σφραγίσω το γυαλί πριν η απόσταση μεγαλώσει

Τίποτα δεν ταίζει τον χρόνο
όσο οι κρεμαστοί κήποι που θεριεύουν
από τους ανύπαρκτους προορισμούς
στο θερμοκήπιο της μοναδικότητάς μου

Είμαι ο αγαπημένος βρυκόλακας της ύπαρξής της ...


Μαρία Ρ.