Dark Virtual Poetry

Εκείνη στην μαύρη άμμο σωριασμένη
χάιδευε τα πλάσματα που χώνανε το πρόσωπό τους ανάμεσα στα πόδια της μυρίζοντας το εφηβαίο της. Φωνές ευχαρίστησης μα και ντροπής έβγαζε όταν κάποιο από αυτά την δάγκωνε στο μηρό κόβοντας κάθε φορά και ένα μικρό κομμάτι σάρκα.

Κι εγώ στεκόμουν στην άκρη
χωρίς ούτε μια ουτοπία να βαστώ στα κλαρένια χέρια μου. Ούτε μια γη απάτητη δεν είχα να προσφέρω. Με λυγισμένα μάτια την κοιτούσα ,
μια μικροκαμωμένη γυναίκα με ξέπλεκα μαλαματένια μαλλιά. Το αδύνατο κορμί της,
ντυμένο μόνο με ένα ζευγάρι βρώμικα γαλάζια εσώρουχα, ήταν γεμάτο χαραγματιές.
Στο λεπτό της χέρι βαστούσε ένα σκουριασμένο ξυραφάκι και κάθε τόσο τραβούσε οδυνηρές γραμμές πάνω στο σώμα της. Ένα ζωντανό βιτρώ πόνου. Κάθε που μια στάλα αίμα έπεφτε από πάνω της, ένα αλλόκοτο ζώο ξετρύπωνε από τα σκασμένα χείλη της. Ρούφαγε με απληστία τον χυμό γλείφοντας με την τραχιά του γλώσσα την πληγή και μετά έσκυβε το μικρό αγκαθωτό κεφάλι του θλιμμένο που τέλειωσε η αποστολή του και ξανακρυβόταν στο στόμα της.

«Ψάχνω το όνειρο μέσα μου» είπε χωρίς να σηκώσει το κεφάλι της

«Μου είπαν πως μόνο όταν όλο το αίμα χυθεί θα καταφέρω να το βρω. Αλλά βλέπεις είναι αυτό το μικρό ζώο που γεννιέται από το στόμα μου κάθε φορά που κόβομαι και ξαναφέρνει πίσω τους χυμούς που χάνω.

Και δεν μπορώ να μην θυμάμαι τον ιερέα που εξομολογούσε τις μικρές μας αθωότητες φορώντας τα λευκά του άμφια
για να τυφλώνει τα ασήμαντα πάθη
και να προσπερνά ανυπέρβλητα μυστικά.
Ναι, εκείνος ήταν που μας έλεγε παραμύθια για την κόλαση. Τι ανόητος!
Ποτέ δεν είχε καταλάβει ότι η πραγματική κόλαση είναι η επανάληψη» ...



"Ισιδώρα - Το Δένδρο που περπατούσε"


Μαρία Ρ.