O Μπλάυθ και το άφτερο ασανσέρ

Ο Μπλάυθ δούλευε υπάλληλος στο λογιστήριο απέναντι στο δρόμο όπου καμιά φορά – περισσότερο τα βράδια – γευμάτιζαν οι πόρνες φθόνο με τους συμβολαιογράφους που κατέγραφαν πιο πολύ τις αιτήσεις παρά τα συμπεράσματα. Εκείνα έρχονταν αργότερα, με τον Ερμή που ενώ μεν είχε κομμένα τα φτερά του είχε καταφέρει μετά από αιματηρές διαπραγματεύσεις σάρκας, να έχει, τουλάχιστον ένα ασανσέρ που μπορούσε σερφάρει πάνω κάτω από τον 1^ο στον 7^ο - τα υπόγεια ανήκουν στον ακατανόμαστο - χωρίς να σπαταλήσει ούτε μια ικεσία. Μετρημένες οι μέρες των έκπτωτων θεών. Τσιγκουνιά ακόμα και στην χώρα των θαυμάτων , μονολογούσε γκρινιάζοντας ο κοκκινομάλλης Μπλάυθ.
Αποκαμωμένος στο τέλος της νύχτας, πηδούσε μέσα από την τζαμαρία φορώντας τα
μαύρα χέρια του έως τις άκριες των ματιών του και σκόρπιζε τις πόρνες που έτρεχαν τρομαγμένες να κρυφτούν στα κατουρημένα σώβρακα των καθυστερημένων εντελοδόχων μιας μοίρας που ποτέ δεν σταματά. Ανάθεμά σε, καταραμένη φώναζε στεκούμενος στην μέση μιας άδειας από παρακάμψεις λεωφόρου.
Μετά σκαρφάλωνε με χάρη στον σβησμένο φανοστάστη, άναβε τα μαλλιά του φλόγα φαρμακερή και την γροθιά ύψωνε μέχρι τον 7ο ουρανό.

Κάποια μέρα, φώναζε, αχ κάποια μέρα θα φτάσω στο συμπέρασμα χωρίς να χρειαστώ άδεια θαυμάτων ούτε καν τα άκρα ενός πόρνου θεού δεν θα χρειαστεί να φιλήσω. Ω ναι κάποια στιγμή θα φτύσω το αποτέλεσμα των άφτερων ανελκυστήρων και θα ρίξω τον ύψιστο όροφό τους στην άβυσσο που – το ξέρετε όπως και εγώ – είναι τυφλή. Και ποτέ δεν σου αντιγυρίζει την ματιά. Απλά στην αιωνιότητά της σε καταβροχθίζει....

Και, τότε θα δείτε, πως τίποτα δεν είχε σημασία παρά μόνο το ένα δευτερόλεπτο που η υδρόγειος της θλίψης μου είχε σταματήσει να στριφογυρίζει ίσα ίσα για να απολαύσει το δάκρυ της πεσμένο στο εξωλογιστικό στραβό μου στόμα .


Μαρία Ρ.

Πόσο Πάχυνες Κόσμε με όλα αυτά τ' άφτερα στην κοιλιά σου ασανσέρ, όμορφα χωνεμένα...