Οι δρόμοι των ερωτήσεων

Κάποτε τρέχω
Άλλοτε αγωνιώ
Πολλές φορές με προλαβαίνουν ανέκφραστα γεγονότα
Ή ίσως μπαλώνω στο παλιό μου αδιάβροχο άλλη μια μικρή ιστορία λησμονιάς
Πως θα με ορίσω μνήμη αν πρώτα δεν λιώσουν τα χέρια μου σε ξεχασμένες στάσεις;
Γνώρισα πολλά πηγάδια νυσταγμένα, λέω στην σκιά που περπατά δίπλα μου
και που ποτέ δεν απέκτησε σάρκα κι οστά ,
κι αμέτρητα παιδιά κοιμισμένα στα ξεραμένα χείλη τους.
Ναι και υπήρχανε και οι περαστικοί που με πένα ωμή κατέγραφαν τα χρονικά
της ξηρασίας. Όλος ο κόσμος με θαυμασμό διάβαζε τους παρατηρητές και ξέχναγε
να δροσίσει τα θύματα της πεζοπορίας.

Όλοι οι δρόμοι που διαβαίνω ακόμα κι εκείνοι που δεν τυγχάνουν, ρίχνουν τα φύλλα τους, σιωπηλή διαμαρτυρία στο βιαστικό περπάτημα – γιατί όμως εγώ επιμένω να τ’ ακούω; - και τα βράδια φτιάχνω τις δικές μου παραμονές και στήνω παζάρια με χάρτες σβησμένους και όλες οι υδρόγειες σφαίρες στριφογυρνούν ασταμάτητα, ολοστρόγγυλες παραφρονημένες αρνήσεις.

Ξέρεις πόσους σωτήρες απάντησα, ρωτάω τον ίσκιο που δέντρο δεν γεννήθηκε, ναι, πολλούς κι είχαν στον ένα ώμο τους κάποιον παράλυτο θεό που τους έπαιρνε τα πόδια και στην θέση τους έβαζε μικρούς χαριτωμένους σταυρούς. Ναι, κι εκατομμύρια ψυχές ναρκωμένες στολίζαν τις γκέτες των θεϊκών στηριγμάτων.

Όλοι οι δρόμοι που διαβαίνω αλλά ακόμα κι εκείνοι που δεν με θένε,
νυχτώνουν τις λύπες τους στα στήθια μου
και σαν το ρολόι χτυπά μεσάνυχτα όλα τα γοβάκια που έχω χάσει
εμφανίζονται μπροστά μου. Τυχαία διαλέγω ένα ζευγάρι,
δένω την σκιά στον καρπό μου
– γιατί ξέρετε οι αδέσποτες σκιές έχουν πάντα τάσεις φυγής –
και φορώ το παλιό αδιάβροχο.
Λίγο πριν γκρεμίσω τις πόρτες, μου θυμίζει να κοιτάξω τις παλάμες μου.
Πάντα η ίδια σιωπηλή ερώτηση – γιατί όμως οι δρόμοι επιμένουν να την ακούν;

Αλλά βαθιά μέσα μου ξέρω πως όλα τα μονοπάτια, δύσβατα και μη φτιάχτηκαν για ένα και μόνο λόγο. Για να μπορώ ίσαμε το τέλος ν’ αναρωτιέμαι ...



Μαρία Ροδοπούλου


Δική σας η ερώτηση, δική σας η απάντηση.