Η απώλεια ξεκινάει από τα πόδια
Οι ανάπηρες έξοδοι
πράσινα φανάρια
απατηλής φαγούρας
Τα τέρατα παραβιάζουν σιγά-σιγά
το δυτικό παράθυρο
από τα ανατολικά ακούγεται
η τρομπέτα της ανακωχής
οι στρατιώτες γδύνονται της αφορμής
αναίτιοι
μοιραίοι
αθώοι
η σπασμένη γνάθος ενός αποξηραμένου
σιντριβανιού
Μια ολόκληρη ήπειρος
καταποντίζεται στα σάπια κανάλια
των δαχτύλων
νεκρά έντομα στολίζουν τα νύχια
σπρώξε
σπρώξε
σπρώξε
πέντε λευκά λουλούδια σ’ ετοιμοθάνατη συναυλία
ταριχευτές και ταριχευμένοι
Όλη νύχτα συνεχιζόταν η κατολίσθηση
ανάμεσα στις τρύπες του χάους
στήνουν μαιευτήριο οι κάμπιες
Τα βράχια πέφτουν αμείλικτα
Μέχρι πριν λίγες μέρες
έπεφτε μια απαλή βροχή
καθησυχαστική
τρυφερή
δούρεια
τροφός ονειρώξεων
ένα κομμάτι ουρανού
ξαφνικά
καπέλωσε τα νέφη
τράβηξε εξάσφαιρο κολτ
και γέμισε η στεριά
βεδουίνες πέτρες
νεκρός ο χαλίφης
πάνω στην αποσκελετωμένη
κελεμπία
νυχτερίδες σκεπάζουν
τα πόδια
τις γάμπες
τα υπόλοιπα δικαιώνουν τις κάμπιες
Προτελευταία μέρα
προτελευταία σφαίρα…
Μαρία Ροδοπούλου
