26η ημέρα κατολίσθησης

Απρόσμενα  σήμερα

   ώρα μεσημεριανή
που ακόμα και οι κραυγές των λύκων σωπαίνουν
   αποχαυνωμένα σαγόνια
           μες στην ομίχλη αξημέρωτης σιέστας

σίγησε ο ασύρματος


   ο τελευταίος θόρυβος θύμιζε
       ρόγχο ετοιμοθάνατου τζίτζικα
              θέρος που ψυχορραγεί
                  στις χαράδρες που χωρίζουν τα φρύδια
κοίταξε την μοναδική φωτογραφία
           που στόλιζε το μεγάλο κορμό ξύλου
πεθαμένη κι αυτή εδώ και καιρό
          ήρθε να συμπληρώσει το μοτίβο
                     του αφανισμού


Στάθηκε στη μέση της καμπίνας
         και προσπάθησε να κλάψει
ό, τι πιο οδυνηρό σκέφτηκε το σαράκι
         ροκανίζοντας  το αδύναμο σημείο

Να προσπαθείς και να μην μπορείς…

Αλλά συνέχισε απτόητο

Όσο εκείνη προσπαθούσε να ξεκολλήσει
        από την κορνίζα

Μια πόζα εδώ
     ένα κενό εκεί
λίγο παραπέρα
        ένα πτώμα που ανασαίνει

Ε και;
       
Μήπως αλλάζει έτσι
   το τέλος χρώμα;






Μαρία Ροδοπούλου