19η ημέρα κατολίσθησης

Τίποτα δεν ξεγελά το παρόν
όσο μια καλή μπουκιά
από κάτι που αγάπησες

Η μνήμη έχει μια περίεργη ικανότητα
Μια αξιοθαύμαστη
ανελέητη
απάνθρωπη
ιδιότητα
Είναι επιλεκτική

Καθησυχάζει το παρόν
ξεγελάει το μέλλον
καλύπτει το παρελθόν
όσο χαϊδολογιέται αναίσχυντα
στα κουφώματα του γίγνεσθαι

ψιθύρισε στον τετράποδο φίλο της
με το μαχαίρι υψωμένο

Μη σε ξεγελάει το κτύπημα της καμπάνας

Άλλο ένα φάντασμα
που περπατά στον απόηχο της ευκαιριακής ελπίδας

Και η μνήμη

just another bitch in a heat

Όσο εμείς θα γεμίζουμε στομάχια
με το νεκρό σου γάβγισμα
αγαπημένε
πολύτιμε
χορταστικέ φίλε

Από σεβασμό
στο τέλος
δεν γλείφει τα δάκτυλα

Αλλά ο ήχος του συντρόφου της
που ξερνάει ψυχή
της θυμίζει την προσποίηση
της μετάνοιας
σαν την θεία Θέκλα
που κάθε Κυριακή έκλαιγε
τον νεκρό της σύζυγο

έχει ο καιρός ταΐσματα
πότε τρώω εγώ
κάποτε τρως εσύ
είπε στο άδειο πιάτο
στον επόμενο τόνο
θα ρίξω τα κοκαλάκια ζάρια
μπορεί μάγισσα να μην γίνω
αλλά θα αποφύγω την μετάνοια
σε μελλοντικές κρούσεις
μιας παρανοϊκής καμπάνας

τελείωσε γλείφοντας με μανία
ένα μικρό οστό...




Μαρία Ροδοπούλου