Σαρκοφάγοι θεοί

Μικρά κυπαρισσάκια
που μου γνέφουν από μακριά
ρίχνουν τον ίσκιο τους
στη πεινασμένη γη
Εγώ
μια μικρή λευκή σαύρα
που ξέβαψα
ανάμεσα στα σύρματα και στην αρμύρα

κάθε που βράδυ έρχεται
κλέβω φως απ’το φεγγάρι
και πλέκω θρήνους
πάνω στ’ανάλγητο

πέτρινο σπίτι μου


 «Αχ Μαρία
στημένες μάχες
πολεμάς ...

Κάθε βράδυ
σηκώνω λίγο το φουστάνι
για να χωρέσει
ο κόσμος που σε σκοτώνει

Καθώς έρχεται ο χειμώνας
κατεβαίνουν όλο και πιο νότια
τ’αρπακτικά
Σύννεφο στο σύννεφο
κατασπαράζουν του μέλλοντος
τα τρυφερά χεράκια

Μου αρέσει το πρωί
όταν όλες οι μνήμες
μπερδεμένες στ’αγουροξυπνημένα μάτια,
γυρεύουν γρίλιες ανοιχτές
ν’αποδράσουν

αλλά προσκρούουν
στα τείχη του αίσχους

το καλύτερο όμως είναι
πως δεν μπορώ να με κατηγορήσω
για ακαταστασία

Κρυφή Συνένοχος
Στις εκτρώσεις

τακτοποιημένων υποθέσεων

Τελώ Φόνους
Συμμορφωμένων Παραισθήσεων
Με αχτένιστα τα βλέφαρα
βολικής συγκατάβασης

γεμίζω τη κλεψύδρα μου
με κλεμμένες ψυχές

κάποτε ακόμα
κι οι αιμοδιψείς θεοί
πεθαίνουν
Τα κέρδη τους σκορπίζονται
στον άνεμο
ενώ οι ίδιοι σαπίζουνε στο χώμα

Τότε θ'αδειάσω

στους διαδρόμους
των άδειων ναών
τη γεμάτη κλεψύδρα

για να προλάβω
τα επόμενα σαρκοφάγα όρνια...»



Μαρία Ροδοπούλου

Μαγικές ιδιότητες

Ο άνθρωπος όπως και το ξύλο έχει μαγικές ιδιότητες

Όσοι δεν το πιστεύουμε παραμένουμε φυλακισμένοι

ασπρόμαυρες μαριονέτες σε φτηνά κάδρα

κρεμασμένα σε πολυσύχναστες εισόδους.

Και τι έγινε αν στα μάτια μας

σφιχτά κρατούμε ένα απάτητο βουνό

ένα άπιαστο κύμα

ή ένα φεγγάρι

που μόνο σε εμάς κλείνει το μάτι;

Και τι έγινε αν νουθετούμε ή ακολουθούμε συμβουλές

Αχ φιλόσοφους με εισαγωγικά και μη που θα μπορούσα εδώ

μπροστά μας να φέρω

Αλλά είναι άδικo να νοικιάζεις αλήθειες

όταν δεν παραδέχεσαι την δική σου

Εδώ φοράμε τα ξύλινα παπούτσια στα πόδια μας

και αφήνουμε το αίμα στην γλώσσα

μου γράφει η φίλη

που μετρά και ξαναμετρά τις πατημασιές στην πύλη

Εμείς περπατάμε ξυπόλητοι και ποδένουμε το πρόσωπο, της απαντώ

Όμως βλέπεις τίποτε δεν είναι τυχαίο

αλλά κατά ένα περίεργο τρόπο όλα είναι συμπτωματικά

Μα η αγάπη είναι αναπόφευκτη, γκρινιάζει

Πάντα σιωπώ σε αυτό το σημείο

Όταν βρέχει φροντίζω να έχω ομπρέλα στο μέτωπο

κι αδιάβροχο στην άποψη

Το ξύλο αποκτά 'ακουστικές' ιδιότητες

καθώς γερνά σε ήπιο καλοκαίρι

και φιλεύσπλαχνο χειμώνα.

Κι ο άνθρωπος αποκτά την ερμηνεία

όταν θεριεύει χωρίς ν' αφήνει όνειρα να τον στοιχειώνουν

Όσα μακρινά νησιά κι αν ζωγραφίσεις

κάποτε θα χαθούν στο ύψος της θάλασσας

αν δεν προλάβεις να τα κάμεις αναμνήσεις σου

κι εσύ γκρίζα υπενθύμιση θα μείνεις

κουρελιασμένο σκίτσο

που αρκέστηκε στα καρβουνιασμένα δάκτυλα

αδιάφορης αφήγησης

Θα 'θελα να δω έστω έναν από τους ίσκιους μας

να σκίζει τον έτοιμο καμβά

Μαρία Ροδοπούλου

Τα βαγόνια της χολέρας

Υπάρχουνε βαγόνια

με τζάμια σκοτεινά

και αλεξίσφαιρη τη σιωπή

στους πολυσύχναστους σταθμούς
Απαρατήρητα αλλάζουνε συρμούς

όπως τα τρωκτικά αποβιβάζονται

από το χθεσινό ναυάγιο στ αυριανό

Ανώνυμοι στρατώνες

όπου αλυσοδεμένες κρατιούνται

οι αντιρρήσεις
Κάτω από τα κρεβάτια τους

θεριεύουν λοιμώδεις νεκροί  

Πρόσωπα
με πουκάμισα φιδιού στα μάτια
ξεπατικώνουν την πείνα

Εγώ
μια μικρή μαύρη τρύπα

στο κέντρο της αναμονής

οριστικής κατεδάφισης
Η αγωνία της προσμονής
διαρκεί πάντα πιο πολύ του αποτελέσματος

Υπάρχουνε βαγόνια

με τζάμια παγωμένα

και πρησμένη τη σιωπή
στ ανύποπτα καταφύγια

Κουκουλωμένα αλλάζουνε πόλεις

όπως η χολέρα μεταδίδεται
από το δείπνο στο πρόγευμα
Ένστολα εργαλεία
με μαεστρία στύβουν
το νερό από το σώμα
Κάτω
πιο κάτω σου λέω
από το προσκέφαλό μας
παραμονεύουν
Και η ταπείνωση
επιθέτων ορφανή

γίνεται η μάνα μας

Εγώ
μια μικρή μαύρη τρύπα
στο επίκεντρο της υπομονής
 τεντωμένης σκουριάς
Κανείς δεν ανασαίνει τα μαλλιά μου
Κώφευσε ο κόσμος
τυφλώθηκε η αλήθεια

οι ουρανοί έστρεψαν αλλού το βλέμμα

Το χώμα δεν μου μιλά πια

μα ούτε κι οι ορίζοντες
χαρίζουνε του φεγγαριού την καντάδα
στα κλειστά παραθύρια

Κι εσύ
Εσύ
μακρινός κωπηλάτης
έκοψες τις προδοσίες στην μέση
και με ψάχνεις
ανάμεσα στα τραίνα της φυγής

με ένα μόνο αντικλείδι  

και ολόκληρη
στ ανθρώπινο πρόσωπό σου

την αγάπη
Μα δεν είμαστε ‘λεύτεροι σου λέω

ν αγκαλιαστούμε

ούτε σαν πλαγιάζουνε

τα βλέφαρα στα μάγουλα

μήτε σαν ν ακούμε

να τρίζει ο άνεμος τα δόντια

Δούλοι είμαστε κατεψυγμένης πορείας

Κι αυτό που τρώει τα σωθικά μας

Όνομα δεν έχει

Φοβάμαι να φωνάξω

φοβάμαι να ρωτήσω

μήπως πάλι λάθος ξεστομίσω
μήπως είναι αργά
μήπως πάλι πληγωθώ
και σαν ξημερώσει
ακόμα θα ‘μαι επιβάτης
στα βαγόνια που σκοτώνουν την κραυγή


Μαρία Ροδοπούλου

απ'το βιβλίο "Είμαι Πολλές"
εκδόσεις Ιδεόγραμμα, 2013

Μονοπόδαρες επιθυμίες

Το μόνο που εισέπραξα κοιτώντας προς τα πάνω,

είπε ο μονόχειρας ζητιάνος κουλουριασμένος στα λευκά μαρμάρινα σκαλιά – σαν να είχαν αφοδεύσει οι θεοί την αγωνία τους όλη στα μυρωδάτα πόδια μου αλλά επειδή δεν θα άντεχα την θλίψη τους μονομιάς να καταπιώ παρακράτησαν χαρτόσημο ανεξόφλητης λύπης το δεξί του χέρι –

ήταν η γνωριμία με ένα περαστικό δρυοκολάπτη. 

Το πετούμενο για να μου δείξει την ευγνωμοσύνη του με κουτσούλησε στο αριστερό μάτι. Από τότε βγήκα στην επαιτεία. 

Δεν μπορώ να βλέπω μόνο την μία ακάθαρτη πλευρά του κόσμου.

Ξεγελιέμαι, αγαπητά μου πόδια και ανθίζω γιασεμιά στα δεξιά. Και πως στην ταρίχευση θα οδηγηθώ αν ακόμα ελπίδα χορταριάζω έστω και πλάι στους ξεχειλισμένους υπόνομους που με ελεούν φαρμακοποιό αγάπη; Tην ίδια συνταγή μοιράζουν στους πάσχοντες από έλλειψη μούχλας.

Αλίμονο ακόμα και η πιο ειλικρινής εξομολόγηση δεν σταματά το (α)καθαρτήριο να ανακυκλώνεται. Είναι φτενή, η καρμπόν , απόγνωση και καταπολεμά την δυσκοιλιότητα, μουρμούρισε ένας θεός και έκανε λίγο πιο αριστερά για να μην τον πετύχουν οι αναθυμιάσεις από τις ικεσίες.

Και κάπως έτσι γερνάνε οι μέρες μας
εδώ στα παραπλανητικά τοπία σάπιας πόλης
γράφοντας επιστολές στις πεθαμένες μήτρες
ζωντανών ερπετών

"τι όμορφα που υποκλίνεστε στο πιάτο με την φακή
που μαγειρέψατε κάποτε με τα περισσευούμενα σάλια
μονοπόδαρης επιθυμίας."


Μαρία Ροδοπούλου