Σπουδή εφήμερης νύχτας

Τα λυπημένα της εφήμερης νύχτας μάτια
και μια απίθανη εκδοχή ποσειδώνιου λυγμού
πάνω στις τραχιές του προσώπου σου πλευρές
πάει καιρός που είχα ν’ ανταμώσω
κι εκείνη την σπουδή πάνω στην βρεγμένη άμμο
όσο η θάλασσα αποσυναρμολογούσε
την οργή μιας ελλειπτικής σελήνης
πάνω στο γιασεμί  σύμπλεγμα
του κύματος που μουρμούριζε στα χείλη μου
Ατελείωτη η νύχτα
                        ~ αχ αυτοί οι στίχοι που χάραξα
                                   στο νερένιο στρίφωμά της

αλλά η αυγή καραδοκούσε
μ' ένα πικρό στα χέρια δώρο ...





Αύγουστος 2019 κάπου στον Αργοσαρωνικό…


Μαρία Ροδοπούλου

Ρεμπέτικα Φεγγάρια

Πόσο λαχταρώ
τα ρεμπέτικα φεγγάρια
στων ματιών σου τους γκρεμούς

Όσο γέρνει η νύχτα
στης θάλασσας την στράτα
κι ο ζέφυρος αρπάζει
λίγη απ’ την αρμύρα των χειλιών
οι κόρες του ουρανού
ένα βλέμμα σου ποθούν

Αλλά εγώ
τώρα που αλυχτούνε τα σκυλιά

στις φλέβες θα σκαλίσω
των σκιών τα μυστικά
με μια χορδή θ’ αλυσοδέσω
τον εξαίσιο λυγμό σου
Ένα θάνατο θα σμιλεύσω
στο απέναντι βουνό

και σαν έρθει η χαραυγή
έρωτα θα στον δωρίσω



Αύγουστος 2019 κάπου στην Μεσόγειο Θάλασσα


Μαρία Ροδοπούλου

Χλευασμός

Χλευάζω τις συνήθειες του τοίχου
              σκαρφαλώνω λίγο πιο ψηλά
όσο ο άνεμος πέφτει αμαχητί
στον πόλεμο της άπνοιας
απομεινάρια δακρύων
              στα χείλη σου          
και δυο-τρεις χειμωνιάτικες ιστορίες
                     για μια κορδέλα κι ένα γοβάκι
για να ισοσκελίζει η φωτιά με τον θάνατο
ενίοτε, βραδιάζω στο τέλος του κόσμου
                   Δική μου επινόηση
χωρίς να έχω τίποτα να ιστορήσω
                ναυάγια
κι όμως που και που
βλέπω ένα μικρό άλαλο δαίμονα
να παίζει με τα φώτα
αλλά ούτε αυτός έχει γλώσσα
                ξεδοντιασμένες αναμνήσεις            
προχθές είδα ένα πεφταστέρι
             καιγόταν το φεγγάρι
δεν πρόλαβα τίποτα να πω
αποκοιμήθηκα με την γεύση σου
στα βλέφαρα
            φυτρώνουν πάλι
μετράω λύπες παλιές
              κενή σελίδα
φαντάσματα σε ερειπωμένα σπίτια
            ούτε ένας παραλήπτης
κι ένα άδειο γραμματοκιβώτιο
           νέο παιχνίδι ερημιάς


η ιστορία της ζωής μου ακριβώς αυτή


Μαρία Ροδοπούλου