30 Μαρ 2020

Μυθευμένα Σχήματα

Πως να κοιμίσω τα θεριά
όταν στης πένας μου την κόγχη
                                                                                                              ορέγονται θανάσιμες συγκρούσεις
                                                                                                                          με δάκρυα γεωμετρικά;






Δεν σχηματίζομαι πια, είπε
με χαμόγελο ίσαμε τις κηδευμένες παλάμες ανεβασμένο

Διότι το δανεισμένο πλευρό τραυματίζεται
όταν χύνομαι στις εξισωτικές προπαγάνδες
που στα πρόχειρα έγραψαν ευνουχισμένες λύσεις
Και ξυπνώ παρατημένο καλούπι
πλάι στα αργόσυρτα χρησιμοποιημένα μου

Αργότερα
σαν με προλάβουν οι καιροί
γίνομαι παράθυρο
στην ευδαιμονία των προπατορικών

Έτσι δίνομαι
χωρίς περιττούς κυματισμούς στα μάτια

Ανεπιτήδευτη των ενοχών
- με την μακαριότητα
παιγνίδι
παλιό
σπασμένο -
επιδίδομαι
στην πλήρη κατάργηση στερεομετρικών σκηνικών

Εγώ, απάντησα θυμωμένα,
δεν επιδίδομαι σε ασκήσεις πολυφωνίας
ούτε επικαλούμαι πλευρικές καταγωγές
για να δικαιολογήσω απάλειψη ή επικάλυψη
ή να κρύψω στέρηση δαιμόνων

Απλά Είμαι

Και μην γελιέσαι
Όλα αυτά τα σχήματα
ο δυσλειτουργικός διαβήτης των ματιών σου

‘παρά-μύθευσε’





Τίποτα δεν ζήλεψα
ει μη μόνο την ατάραχη αδιαλλαξία του χρόνου
Φροντίζει εκείνος για το τελικό μας σχήμα







Μαρία Ροδοπούλου


24 Μαρ 2020

Φόνων Υποθέσεις

Αχ στημένες μάχες πολεμάς
με εθελοντές νεκρούς στα τείχη
κι εγώ «κορίτσι μαραμένο»
στου περβαζιού την άκρη
μετρώ στα δάκρυα του ουρανού
τα παγωμένα μάτια



Κάθε βράδυ
σηκώνω λίγο το φουστάνι
για να χωρέσει
ο κόσμος που σε τερματίζει

Βοριάς οι αναμνήσεις
Σύννεφο στο σύννεφο
μαυρίζει του μέλλοντος το λευκό

Σκεπάζω τον Κλέφτη τοίχο
σήμερα δεν θα με παγιδέψεις
Και εσύ, όνειρο αλκοολικό,
που τόσα ονόματα φέρεις στο κατόπι
Αλλά σφραγίδα μία στο νωχελικό φρύδι
την φύλαξη αναλαμβάνεις

Μου αρέσει το πρωί
όταν όλες οι μνήμες
ανάκατες στα θολωμένα μάτια,
γυρεύουν γρίλιες ανοιχτές
ν’ αποδράσουν

το καλύτερο όμως είναι
πως δεν μπορώ να με κατηγορήσω
για την ακαταστασία

Κρυφή Συνένοχος
Στις εκτρώσεις

τακτοποιημένων υποθέσεων

Τελώ Φόνους
Συμμορφωμένων Παραισθήσεων
Με αχτένιστα τα βλέφαρα
βολικής συγκατάβασης


αλλά για μια μόνο φορά
στα γαλάζια θα ντυθώ
και θα σε απαντήσω...



Μαρία Ροδοπούλου





21 Μαρ 2020

Στην αιχμαλωσία

"Να 'ξερες, Κύριε, πόσο με θλίβουν οι ανθρώπινες μονωδίες"

Το πλευρό της εσαεί αιχμαλωσίας
αναθηματικός γιαλός ουράνιου ισημερινού
Λιγνό σακατεμένο κυπαρίσσι
οικοτροφείο σιωπηλών χρυσανθέμων
όμβριες ώρες ματώνει
δακρύζει άδεια ρολόγια
Στων φύλλων του την άκρη
πουλιά που μάταια γνέφουν
λάδι στο τρεχούμενο νερό
μέλι στο προπατορικό ψωμί
πετάνε την ψίχα
μασουλάν την κόρα
Μοναχικός Γαλαξίας
όμηρος υποθέσεων
με το κουτί του φαρμακείου
σε ετοιμότητα
φοράει τον πατέρα
καταδίδει την κόρη
επουλώνει το παιδί

Το φυλακισμένο πλευρό
δεν εξιλεώνει τίποτα
ούτε καν τις αμφιβολίες του


Μαρία Ροδοπούλου

10 Μαρ 2020

Αποχωρισμός

Για ένα πουκάμισο αδειανό
για μιαν Ελένη...
Γ.Σεφέρης


Σακάτηδες νωθροί κι από λίπος συμπαγείς
τους τοίχους βάφαμε σκοντάφτοντας στα μάτια μας
Παλιά συνθήματα στα γύψινα παρέα με αράχνες
ειρωνικά εσήκωναν του χρόνου τις ρυτίδες
στα μάγια μας στα μάγια μας στα μάγια μας
και στα καμμένα σωθικά μας
εμ έλα που και  τα σκυλιά θρηνούσαν με τα μάτια τους κομμένα
μνημόσυνα κι υποκρισίες στα φρύδια μας φτερούγες
κι ο θάνατος δεν μας αρνιόταν την στάχτη σου στα χείλη
να και το κορίτσι μας κουρέλι στην γωνία
με προσευχές και ευχέλαια κι εικόνες και αστεία
απτόητη να δείχνει ασχήμια και σημεία
και απλά σιωπηλά η γλώσσα είχε πέσει
συνέχισε να καρφιτσώνει το αίμα στην παλάμη


Για ένα πουκάμισο αδειανό
για μιαν Ελένη...
Γ.Σ

και για όσες ψυχές ταξίδευσαν νωρίς στην σιωπή


Μαρία Ροδοπούλου


6 Μαρ 2020

Το βιβλίο των νεκρών

είναι πάντα αυτή η θλίψη
που με κάνει και σας αναζητώ
μέσα σε λέξεις ξεχασμένες
σε κόσμους πληγωμένους

είναι πάντα αυτή η θλίψη
που με κάνει και στέφομαι
το αίμα αυτών που φύγανε
χωρίς να προφτάσω να γνωρίσω

είναι πάντα αυτή η θλίψη
που με κάνει τον όγδοο ορίζοντα
να ψάχνω σαν μια τυφλή
ξυπόλητη τσιγγάνα

σε όσα μάτια και αν χαθώ
όσα φεγγάρια κι αν διαβώ

όσα ψέματα κι αν μου πουν
μα κι όσα να μου τάξουν
εγω ξέρω πως κάποια μέρα θα τον βρω

γιατί
είναι πάντα αυτή η θλίψη
που στο άγραφο βιβλίο σας διαβάζω

είναι πάντα αυτή η θλίψη
που με κάνει και σας αναζητώ


Μαρία Ροδοπούλου


Καλό Παράδεισο, αγαπημένη μου φίλη

Dark Virtual Poetry

Dark Virtual Poetry σημαίνει αποκάλυψη της Σκοτεινής Ανθρώπινης Πλευράς. Δεν στοχεύει στην Εσταύρωση Πιστεύω ούτε στη γελοιοποίηση Ηθών. Δεν υποκύπτει όμως στους συντηρητικούς ευνούχους, αξιολύπητα τέκνα μιας ανέραστης, νεκρής κοινωνίας. Δεν διαφημίζει , δεν ψάχνει για οπαδούς. Ίσα Ίσα τους απεχθάνεται . Ενδιαφέρεται Μόνο για αληθινούς φίλους αναγνώστες. Σκοπός της Μαρίας Ρ. η Απομυθοποίηση Ανθρώπων και Θεών.Δεν υπάρχει προορισμός και οι διαδρομές είναι ασχημάτιστες.

Η Γη πυρπολείται απο υπ-ανθρώπους αλλά εμείς ακόμα υπάρχουμε και κανείς δεν μπορεί να μας στερήσει τη ξιφολόγχη των λέξεων

Αλλά πάντα
υπάρχει το αύριο
που γεννά νέες προσδοκίες
νέα αινίγματα
νέα θαύματα

Σήμερα θ’ αρκεστούμε
στη σιωπή


Μ.Ρ
Οι υποτελείς μέρες
σπαταλώνται άνετα
στην αυτοτελή μας δυστυχία
καθώς τρέφονται
τα γύφτικα ερπετά
απ'την αυτάρκεια
του πόνου μας


Μ.Ρ.

Alex Papadiamantis

Blog Archive