Φυλακισμένες Νύμφες

 

Εδώ οι μέρες πια δεν ανεβοκατεβαίνουν
κι ας νιώθουμε ότι είμαστε απόγονοι του Σίσυφου
όλες οι επιφάνειες λείες
παρόλα αυτά αν θες μπορείς να βουτήξεις στο μαύρο τους
με κλεισμένες τις νότες σ’ ένα κιτρινισμένο φύλλο
ένα μισοκαπνισμένο τσιγάρο που ακολουθεί το δρόμο της φωτιάς
και μια φυλακισμένη νύμφη πίσω από τη βιτρίνα
η ματιά περιπλανιέται στ’ απειλητικά σύννεφα
και στα απογυμνωμένα δέντρα
η βόρεια ώρα είναι εδώ και χτυπάει το τζάμι
η μάγισσα ίπταται σα δαμόκλεια σπάθη
πάνω από θολή φωτογραφία
κι οι χορδές σπασμένες σα φίδια νεκρά στα χέρια
η στάχτη γέμισε τα μάτια
κι αυτά τα παλιά ρούχα αφημένα στο κρεβάτι
κουρελιάζουν το σώμα που αρνείται
ένα μολύβι ένα δέντρο καταπράσινο σε σκισμένο σκίτσο
              εκείνη που κρύβεται στην αρμύρα της δύσης
δάχτυλα τρεμάμενα ανοίγουν το επίμονο τζάμι

και ω! ίπταμαι πετάω φτερουγίζω αφήνομαι πλημμυρίζω κενό
                      κομματιάζομαι
                                …προς όλες τις κατευθύνσεις



Μαρία Ροδοπούλου

Της Περσεφόνης ο μέλανας ζωμός

 

«Εδώ μετράμε τις μέρες
με τα φύλλα των δέντρων
που ρίχνει κάτω ο βοριάς
μ’ ένα αργαλειό
    στα χέρια των νυμφών
που τρώει εφιάλτες
κι ένα αδράχτι που φυλακίζει αγέρηδες
Οι μάγισσες τσακώνονται
           στις στέγες των νεκρών
και τα κρωξίματα τους φτάνουν
        μέχρι τα μάτια μου
που χθες αργά το βράδυ
       στερέψανε απ’ ουρανό
Κάποιες  νύχτες
           πάει καιρός πια
             ήταν τότε που ο χρόνος μετρούσε ανθρώπους
                        οι Πύλες ήταν ακόμα ανοιχτές
                             κι οι μύθοι νούφαρα
                                        στολίζανε τα πληγιασμένα δάχτυλα
                                               της Μητρός μου               
οι θεοί κατέβαιναν εδώ
       κι έλουζαν τα μάτια των αγγέλων
              στον ποταμό του ερωμένου
Γλεντούσαν μέχρι να βγει ο ήλιος
  που τους έδιωχνε ξερνώντας φως χωρίς μια στάλα έλεος
                ο ανύμφευτος τσιγκούνης
όλους εκτός από τον θεό ερωμένο
       που πλάγιαζε στης λήθης μου τα βράχια
κι έσπερνε φλόγα στ’ αλαβάστρινο κορμί
              μες από θάνατο και πάλι ζωντανή

Εδώ πια
         μετράμε τον χρόνο
               απλώνοντας στο σκότος τα κουρέλια
             σκυφτές και ζαρωμένες
ανίσχυρες κουφές και τυφλωμένες κάργιες
με τους θεούς να κείτονται στα πόδια μας νεκροί»

μου μήνυσε η Περσεφόνη
με ένα πληγωμένο ψαρόνι
καθώς της κένταγα λευκό για τα μαλλιά μαντήλι
και ξέπλενα τα μάτια της
με μέλανα ζωμό





Μαρία Ροδοπούλου

 

 

Θύτες και θύματα

 

Πάντα αμφέβαλλα για την έννοια του χρώματος,
ως μικρή χαμαιλέοντας την θεωρούσα υπερεκτιμημένη,
αν και πολύτιμη.  Το χρώμα δεν έχει υπόσταση
παρά μόνο για τους θνητούς. Μαύρο για το πένθος ή για τον θάνατο
που δεν σε αφορά, λευκό για την χαρά ή για το πένθος που είναι μακριά σου,
κόκκινο για τον έρωτα ή τον φόνο που πάντα διαπράττεις εσύ,
κίτρινο για την ζήλεια ή για τον ήλιο που σε τσουρουφλίζει.
Όχι, προσωπικά δε θα διάλεγα ποτέ ένα χρώμα κι ας νομίζουν
ότι έχω διαλέξει  όμως παρόλα αυτά, τα χρώματα ,
καταδεικνύουν τους ξεγελασμένους ανθρώπους που, φυσικά,
πιστεύουν σ’ αυτά. Νομίζουν ότι κρύβονται πίσω απ’ αυτό,
ότι οι ίδιοι αν και γελασμένοι, ξεγελούν άλλους.
Σ’  ένα γκρίζο, συννεφιασμένο και μίζερο κόσμο,
τα πυροτεχνήματα χρώματα, προσελκύουν τα θύματα.
Διότι η ζωή που βλέπουμε και που δεχόμαστε ως μία,
έχει μόνο αυτό. Θύτες και θύματα.
Μια μεγάλη αποικία από ταλαντούχες αράχνες
που υφαίνουν χρώματα και έννοιες που δεν αξίζουν
ούτε τη μια δεκάδα κάλτσες που αγοράζεις στη λαϊκή,
τις έχει φάει ο σκώρος κι η απάτη. Η παλέτα των χρωμάτων τους,
γραμμένη με αίμα άλλων να τα λέμε κι αυτά, είναι τόσο ψεύτικη
όσο κι η Μόνα Λίζα του Λούβρου, όχι όμως κι η Μοναχική Λίζα
των Ηλύσιων Πεδίων. Εκείνη δεν πρόλαβε να γίνει θύμα.
Βούτηξε στην πολύβουη άσφαλτο κι έγινε ένα με την μπελ εποκ
που τόσο αγαπούσε. Γλυτώνοντας έτσι από χρώματα, αράχνες,
θρήνους και ένα σωρό βαρετά, θνητά δυστυχήματα.
Η χρονική αλληλουχία και μια κβάντα που όλοι ξέρουν
κι όμως επιμένουν να αγνοούν , επιτρέπει σε κάποιους
που πάσχουν από αχρωματοψία πραγματικότητας
να επενδύουν στον γήινο αφανισμό τους.
Αφού πρώτα
                   – ελάττωμα το ξέρω και δε θα φέρω αντίρρηση
                                στις τυχόν ενστάσεις, θα μου επιτρέψετε όμως να τις γράψω
                                                   στα παλαιότερα των ενδυμάτων μου…
                                              και κάπου εδώ – και νομίζω ότι φαίνεται πια -
                                    προβλέπω μια επιστροφή
                                     του Cameroon Girl χωρίς πουέντες αυτή τη φορά όμως,
                                   τις έκλεψε ο ερωμένος της και τώρα χορεύει εκείνος
                          κάτω από τα καμώματα της σελήνης  αλλά με αγκάθια στα τσίνορα που ναι κι όμως σταμάτησαν να ματώνουν -
αλυσοδένουν ένα βλέμμα
                  από εκείνα τα μενεξελιά τους μάτια
        στην γέφυρα των αγνώστων δολοφόνων
Κι είμαι εγώ η Μοναχική Λίζα τους
            που κάποιες φορές τη μέρα των νεκρών
ντύνομαι  Μαγδαληνή
                             έχοντας αιώνες πια φονεύσει την Μαρία

κι αφήνω ένα ανύπαρκτο στεφάνι εις μνήμην

Μετά φορώ ξανά τα επιτάφια φτερά μου
κι ανασαίνω ελεύθερη
           της κοινωνίας σας
ένα τσίγκινο κρεβάτι
ένα ξεφτισμένο τοπίο
χιλιάδες χρώματα

αλλά ο θάνατος – άχρωμος – πάντα κοντά






Μαρία Ροδοπούλου




              

              

Ο μίσχος των ψευδαισθήσεων

 Να σκαρφαλώνεις έναν  ολάκερο κόσμο
γεμάτο αγκάθια
ασυμμόρφωτος υποδείξεων
μόνο και μόνο για να ρίξεις δίχτυα στη κορφή
για να φυλακίσεις τον άνεμο
                    επάγγελμα
                           ανέφικτες επιδιώξεις
χρεοκοπημένων αναβάσεων

            στις χούφτες σου το αίμα των ματιών μου
               θρέφει τους μίσχους των ψευδαισθήσεων

αλλά εγώ κι εσύ ισοσκελισμένοι μακρινοί πλανήτες
                  σε διαφορετικούς γαλαξίες

              χωρίς ούτε ένα «κλέφτη» αστερία
να μεταφέρει  τ’ αρμυρά μου μηνύματα
             στις απόμακρες θάλασσες
                               της επιθυμίας


Μαρία Ροδοπούλου

Ήπια μετατραυματική διαταραχή πόθων (το άκουσμα ανέφικτων ήχων)

 

Οι γερασμένοι ήλιοι
και το πολυκαιρισμένο μας χαμόγελο
μες στα προστατευμένα καθίσματα
της λήθης ή της απώλειας
                      το ίδιο είναι από οποιοδήποτε σημείο
                        της γης κι αν βλέπεις τον κόσμο να δύει
σημείο παύσης ή εκκίνησης
παρόλα αυτά εκείνη
παύει να θηλάζει τα τραύματα όλων
                                                 με το αίμα της
κι ανεβαίνει λίγο πιο ψηλά
                 από τη μούχλα που αναδύουν
                     οι ταπετσαρίες οι μάσκες τα πλήθη
Δεν την αφορούν οι ζωγραφιές
                  που σχηματίζουν οι σάπιες ανάσες
                                                ανθρώπινων απορριμμάτων
μέχρι που σκέφτεται κάποια στιγμή
             ότι είναι το μοναδικό κορίτσι
που κατάφερε να ξεπεράσει
                   τις θνητές αλλά θανάσιμες πληγές
και ν' αναδυθεί εκεί όπου τα μικρά
                 τ’ ανθρώπινα
είναι πολύ χαμηλά για να την φτάσουν

Τώρα που το σκέφτομαι

Πιθανότατα είναι το μόνο κορίτσι
          που είδε πίσω από το ηλικιωμένο κάτοπτρο
               και τις κηλίδες δυστυχίας στα χέρια της
κι αντίκρισε

                 ολομόναχη
κατεστραμμένη
                 λευκή ματιά
                        στην ανέπαφη την πλευρά του

Το Σύμπαν


                                Μαέστρο θα παίξεις για μένα
την αγαπημένη μου νότα;
                τόσα χρόνια αναζητούσα το τάστα που σε λύνει
                         αλλά όλα τα μυστήρια από την αρχή λυμένα
   Η πριγκίπισσα του τίποτα
                  απαντήθηκε σε μια ανέφικτη μι δίεση
εδώ κι αιώνες

πόσο λατρεύω τα παιχνίδια, μουρμούρισε
                 η μικρή κοκκινομάλλα ουτοπία
                             νοσοκόμα ήπιας μετατραυματικής διαταραχής πόθων
κι ήπιε μονορούφι
              μια ανύπαρκτη ιστορία αγάπης



Μαρία Ροδοπούλου